tag:blogger.com,1999:blog-21645700002448357742024-03-05T21:32:33.483-08:00मला काय वाटतं......Harshadahttp://www.blogger.com/profile/09967537670240053035noreply@blogger.comBlogger15125tag:blogger.com,1999:blog-2164570000244835774.post-72978619329364332652015-05-12T22:22:00.000-07:002015-05-12T22:22:21.707-07:00एक बातमी.......<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
कालचा दिवस आमचा सगळ्यांचा सारखाच सुरु झाला असणार, आवरसावर करून आम्ही ऑफिसला पोचलो computer समोर बसलो fb चेक केलं whats app चे मेसेज बघितले आणि एक धक्कादायक बातमी समजली, आमच्यातली एक… बातमी देणारी…तीच एक बातमी झाली होती…ती गेली होती…एका भयानक अपघातात तिचा जीव गेला.…<br />
निदान माझा तरी ह्यावर बराच वेळ विश्वास बसला नाही, नाशिक बाहेर असल्याने सगळी शोधा - शोध करून बातमी confirm केली, तोवर fb वर पोस्ट आदळत होत्या…. ती खरच आम्हाला सोडून गेली होती …<br />
प्रियंका तुझ्या सोबत शाळेत, तुझ्या वर्गात शिकलेल्या सगळ्यांची हीच अवस्था होती काल, computer screen समोर बसलो होतो आम्ही पण डोक्यात तुझेच विचार पिंगा घालत होते…. राहून राहून डोळ्याच्या कडा पाणावत होते, आत्तासुद्धा तेच होतंय.…तूच बातमी होशील असं आमच्या मनातही नाही आलं ग.…. <br />
रोज पेपर मध्ये अपघाताच्या बातम्या वाचतो, मरण पावलेले जीव कोणाचे कोणीतरी असतात, बातमी देणारे निर्विकार पणे ती बातमी छापतात आणि आम्ही वाचणारे सुस्कारे सोडून पेपर गुंडाळून ठेवतो, कालचा पेपर महत्वाचा वाटला मला…<br />
off period मध्ये कवितांसाठी फ़ेमस, आम्हाला तुझ्या कविता समजल्या नाहीत फारश्या कधी, पण शाळेत कोण काय होणार ह्यावर मी लेखिका होणार हे तुझं ठाम उत्तर, सगळ्या शिक्षकांना सुद्धा तुझ्या बद्दल वाटणारा अभिमान, मराठीवर तुझं प्रेम, तुझी हसरी छोटी मूर्ती…… हे सगळं डोळ्यासमोर तरळतय आज.<br />
आपण सगळ्यांनी सोबतच सुरवात केली, पण career च्या बाबतीत तू आमच्या फारच पुढे निघून गेलीस, आम्ही बापुडे तुझे नसिरुद्दीन शाह आणि अनुष्का शर्मा सोबतचे फोटो पाहूनच थक्क होत असू, "अब इसकी तो निकाल पडी !!" असा विचार आमच्या सगळ्यांच्या मनात आला. इतक्या कमी वयात विशाखा पुरस्काराला तू गवसणी घातलीस, अजूनही बरेच पुरस्कार तू मिळवलेस, इतक्या छोट्या आयुष्यात इतकी मजल मारलीस!! पेपर च्या छोट्या बातमी पासून स्वतःच्या column परेंत पोचलीस , Bravo!!<br />
तसं पाहिलं तर माझा तुझा शाळेनंतर फारसा काही संपर्क नवता, नाहीच म्हणा. फक्त HPT मध्ये सोबत होतो, ते सुद्धा arts आणि science वाल्यांच्या वाकड्या मुळे आपला फारसा काही contact नवता. शाळेत जरी नाही तरी HPT मध्ये तुला तुझ्या frequency चे लोक भेटले बहुतेक. तिथे तू आयोजित केलेला G.A. न वरचा कारेक्रम आम्ही अनुभवला. फारच झटत होतीस तू जणू फार काही achieve करायचं होतं आणि वेळ कमी होता…….<br />
पण तुझी प्रगती ख्याली खुशाली fb वर समजत होती…. तू फारच active होतीस तिथे, आवर्जून कोणाच्याही post वर like करणे, स्वतः कितीतरी गोष्टी टाकत राहणं , तुझं आयुष्य होतंच happening!! <br />
ज्या लोकांना तू भेटलीस त्यांना आपल्यातली चमक दाखवलीस…Its evident from your fb page now...<br />
माझ्या मागच्या blog post वर तू comment केली होतीस, ती महत्वाची ह्यासाठी होती कारण लिखाणातल्या धंद्यातल्या कोणीतरी वेळ काढून माझा blog वाचला आणि comment केली. आमच्यासारख्या हौशी लेखकांना हे प्रोत्साहन पुरे आहे.<br />
तुझ्या वर लिहिणारे तुला ओळखणारे आज हजारो लोक आहेत, ते कदाचित माझ्या पेक्षा खूप काही लिहू शकतील पण शाळेतली वर्गमैत्रीण म्हणून मला तुझ्या बद्दल आदर होता आणि राहीलच…<br />
२००४ ची विद्या प्रबोधिनी ची दहावीची batch तुला खूप miss करेल.…… आमची माई होतीस तू……<br />
</div>
Harshadahttp://www.blogger.com/profile/09967537670240053035noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-2164570000244835774.post-18430489495312212662015-03-16T23:14:00.000-07:002015-03-16T23:14:24.317-07:00नोकरीच्या निमित्तानं - भाग २ Tablet Training<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
पहिल्या भागाला चांगला प्रतिसाद दिल्या बद्दल शतशः धन्यवाद!! २ वर्षानंतर लिखाणाकडे परत फिरणे सार्थक झाले!! दुसऱ्या भागात काय लिहिणार अशी तुमच्या सोबत मलाही उत्सुकता होती, हो कारण अनुभव बरेच असतात त्यातला कोणता लिहावा हा प्रश्न आहे. </div>
<div style="text-align: justify;">
असो, तर माझ्या नोकरीत माझ्या orientation नंतर वेळ आली खऱ्या कामाची. मागे म्हणल्या प्रमाणे आमची संस्था ह्या भागातल्या किशोरवयीन मुलींना सक्षम करते, जेणे करून त्या अजून काही वर्ष शाळेत जाऊ शकतील आणि त्यांची लग्नं अगदी कमी वयात होणार नाहीत. ह्या कामाला बऱ्याच प्रमाणात यश आलं पण अजूनही मोठा पल्ला गाठायचाय. </div>
<div style="text-align: justify;">
ह्याचाच भाग म्हणून मुलींना tablet computer शिकवणे आणि गाव पातळीवर त्याचं वाटप करून त्यांना त्याचा उपयोग होईल असे बघणे हा कार्यक्रम हाती घेण्यात आला. मी ह्या प्रशिक्षणाशी आपोआपच जोडले गेले. सुरुवात होती काय शिकवायचं इथून, आमच्या पुण्याच्या office मधल्या एकीनी तो प्रश्न सोडवला. पण त्यात अजून काय टाकावं ह्यावर मला विचार करायला सांगितलं गेलं. </div>
<div style="text-align: justify;">
ह्या मुलींना काय tablet ची गरज? असा प्रश्न आपल्या मनात सहज येतोच. जरा चित्र डोळ्यासमोर आणून बघा, गावात एका कट्ट्यावर काही मुली गप्पा करत बसल्या आहेत आणि आता विचार करा कि त्यांच्या हातात tablet आहे!! मजेशीर आहे न? हो, पण हे मजेशीर चित्र सत्यात उतरवायची संधी मला मिळाली!! म्हणून मीही जरा ह्या मुलींना काय लागेल, काय समजेल आणि काय आवडेल ह्याचा विचार करू लागले.… </div>
<div style="text-align: justify;">
उद्देश हा होता कि त्यांना tablet चा वापर फोन म्हणून आणि काही documents बनवण्यासाठी म्हणून वापर करता यावा आणि internet त्यावर त्यांना वापरता यावं. बऱ्याच चर्चेनंतर आम्ही तीन दिवसांच्या प्रशिक्षणावर शिक्कामोर्तब केलं.<br />
ह्या आधी मी जवळपास ३ वर्ष teaching मध्ये होते. त्यामुळे शिकवणे हि क्रिया माझ्यासाठी नवीन न्हवती. तुम्ही चांगले शिक्षक असाल तर कोणतीही गोष्टं शिकवू शकता.… छान वाटत न वाचायला…पण इथे मामला प्रचंड कठीण होता!! आजवर मी ज्या मुलांना शिकवलं ती एकतर वयानी जर मोठी होती आणि मुख्य म्हणजे शहरातली होती आणि मला त्यांना statistics शिकवायचं होतं.<br />
ह्या मुलींची थोडी पार्श्वभूमी सांगायची म्हणजे ह्या शेतमजूर, इतर मजूर वर्गात काम करणाऱ्या माय बापांच्या पोरी, ह्यांची गावं मागच्या लेखात सांगितल्या प्रमाणे डोंगरा पलीकडे, शिक्षण इयत्ता ६ वी ते १२वी. पहिली batch पाहूनच मी थक्क झाले. एकूण ५० मुली, सगळ्या खेडोपाड्यातून आलेल्या…… हा वर्ग मी आजवर शिकवलेल्या सगळ्या वर्गांपेक्षा अगदी वेगळा होता. नाही म्हणायला माझा शिक्षकी खाक्या कामी आला!! म्हणजे मुलींना गप्प करणे , रागावणे इत्यादी इत्यादी. थोडक्यात discipline चा प्रश्न सुटला!!<br />
पण खरं सांगू मुलींना शिकवतांना कसं होईल काय होईल हा यक्षप्रश्न अगदी विरघळून गेला …. आम्ही दोघींनी मिळून हे training घेतलं. आणि खरोखर हि एक देवाणघेवाण होती, मी ह्या मुलींकडून शिकले आणि त्या बहुतेक tablet शिकल्या;-)<br />
ह्या वर्गात आलेले थोडे म्हणजे अगदी छोटे बरंका, problem म्हणजे ह्या मुलींना tablet चालू कसा करायचा इथपासून सांगव लागे, त्यांनी तो जन्मात पहिल्यांदा पहिला होता, slide सुद्धा बोटाला धरून करवाव लागे , साधे साधे इंग्रजी शब्द त्यांना माहित नसत जे आपण अगदी बेमालूमपणे वापरतो, कधी कधी गोष्टी त्यांच्या कल्पनेच्या अगदी पलीकडल्या असत त्या उदाहरणाद्वारे सांगाव्या लागत, कधी कधी तर आमची शहरी मराठी बोली भाषा सुद्धा त्यांना जड जाई, त्यातल्या काही इतक्या बुजऱ्या असत कि एक शब्दही बोलत नसत, काही इतक्या खोडकर कि अक्षरशः हाताला धरून जागेवर बसवावं लागे, त्या पैकी बर्याच जणींना "internet" हि काय चीज आहे हे ठाऊक नवतं, फळ्यावर लिहिलेले इंग्रजी शब्द उतरवण सुद्धा दिव्य होतं त्यांच्यासाठी ………<br />
पण ह्या सगळ्या समस्या चुटकी सरशी सुटल्या, फक्त त्यांच्याशी मैत्री करता आली पाहिजे!! ती गोष्टं आम्हाला जमली आणि आमची गाडी सुसाट निघाली.….<br />
tablet चालू झाल्यावर त्यांच्या चेहेऱ्या वरचा आनंद अवर्णनीय होता!! wallpaper बदलून तर त्या प्रचंड खुश होत. बर्याच मुलींना ह्यात गाणी ऐकतात, फोटो काढतात हे माहित होतं, पण tablet वरून फोन लावला कि त्या मनापासून हसत, कुणाला तरी message पाठवला कि Everest सर केल्याचा आनंद होई त्यांना!!<br />
आम्ही ह्या मुलींना tablet मध्ये documents बनवायला शिकवले, ते save करतांना आपण एका path वर save करतो, हा प्रकार समजावतांना मला कपाटात ठेवलेले पैसे आणि त्यांची ठराविक जागा हे उदाहरण द्यावं लागलं…मजेशीर आहे न !! ह्या मुलींनी आमच्या अपेक्षे पलीकडे जाऊन हे करून दाखवलं. तेव्हा एक शिक्षक म्हणून मला खूप समाधान मिळालं.<br />
फोटो आणि व्हिडियो काढणे म्हणजे तर पर्वणीच होती!! आम्ही काही मुलींना गाणी, नाटुकली, नाच करायला बोलवत असू, काही मुलींनी त्यांचा पारंपारिक होळीचा नाच करून दाखवला. पहिले बुजऱ्या वाटणाऱ्या पोरी मग थोड्या वेळाने अगदी DID मध्ये भाग घेतल्या सारख्या नाचत. स्त्रीभ्रूण हत्ये वर केलेलं नाटक पाहून तर मी थक्कच झाले!!<br />
ह्यांच्या शाळांची एक गोष्ट मला फार आवडली, त्या शाळेत वेगवेगळ्या गाण्यांची एक वही बनवायला सांगितली. ती वही सर्व प्रकारच्या सामाजिक, देशभक्तीपर गीतांनी भरली होती. आणि एकूण एक मुलगी ती गाणी पाठ म्हणू शकत होती, आणि गाणी तर इतकी सुंदर कि ऐकतच रहावीत.<br />
इंटरनेट वर शेतमालाचा भाव पाहून ह्या मुलीना इतका आनंद झाला कि काय सांगू!! idea ची "नो उल्लू बनाविंग!!" हि जाहिरात त्यांच्या डोक्यात पक्की झाली….त्या तर स्वतःला त्या जाहिरातीतल्या मुलीच्या जागी पाहू लागल्या जी जमिनीचा भाव इंटरनेट वरून सांगते.<br />
हे जसे आमच्या training चे चांगले अनुभव तसेच काही डोळे उघडणारे आणि खडबडून जागे करणारे अनुभवही आले. एक आकारावितली मुलगी एक दिवस आली नाही, मी तिच्या न येण्याचं कारण इतर मुलींना विचारलं तर कळलं कि तिला बघायला मुलगा आलाय!!! मागाहून समजलं तिचं लग्न झालं.<br />
ह्या मुलींसोबत आशा कार्यकर्त्यांना सुद्धा आम्ही प्रशिक्षण देत होतो. ह्यांच्या सोबतही अनेक चागले वाईट अनुभव आले. काही अगदी प्रयत्न करत तर काही नुसत्या बसत. पण सगळ्यात धक्कादायक अनुभव म्हणजे एक आशा जिचा नातू ५ वर्षांचा होता आणि तिचं वय होतं अवघे ३५ वर्ष!!!! अजून एक आशा जी नेमकी माझ्या वयाची होती आणि लग्नाला १५ वर्ष झाली होती तिच्या… हे आकडे पाहून मला घेरी यायची बाकी होती. भारतातली शहरं आणि खेडी ह्यातला फरक नेमका ह्यातच आहे.<br />
पण ह्या सगळ्या भल्या बुऱ्या अनुभवात आमचं प्रशिक्षण संपलं. नंतर ह्शोब काढल्यावर समजल कि आम्ही २०० मुलींना tablet शिकवला!! काल गावाच्या बस थांब्यावर आमच्या प्रशिक्षणाचा फलक पहिला आणि उगाचच गर्व वाटला……<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgX-TL_UO2XZrrTI42EUMfLp08KnwhBnMVaCT1MI63dNPnMdxmGlskW6qDj_HTNImmEB6456aIDUZ7XvucB2v7mVYvU4OZQrZI6-XWbhg37r_HxbB4sDPrksEspnzgArUZQxHI4byXA1R0t/s1600/20150220_165949.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgX-TL_UO2XZrrTI42EUMfLp08KnwhBnMVaCT1MI63dNPnMdxmGlskW6qDj_HTNImmEB6456aIDUZ7XvucB2v7mVYvU4OZQrZI6-XWbhg37r_HxbB4sDPrksEspnzgArUZQxHI4byXA1R0t/s1600/20150220_165949.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Harshadahttp://www.blogger.com/profile/09967537670240053035noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-2164570000244835774.post-88417348015677573772015-03-13T04:18:00.000-07:002015-03-13T04:18:31.215-07:00नोकरी च्या निमित्तानं - भाग १ Orientation<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
बरं…बर्याच दिवसांनी, अनेकांच्या रेट्यानं finally... मी लिहिती झाले!! जसं बर्याच दिवसांनी कोणी भेटल्यावर आपण ख्याली-खुशाली विचारतो , सांगतो तसंच ; मी आता शिक्षकी पेशा सोडला आणि researcher झाले. थोडक्यात नवीन नोकरी धरली. नवी आहे म्हणून सगळंच नवल आहे. </div>
<div style="text-align: justify;">
आता मी एका सामाजिक संस्थे मध्ये आहे, हि संस्था औरंगाबाद जिल्ह्या पासून ६७ किलोमीटर अंतरावर एका खेड्यात गेल्या ३५ वर्षांपासून कार्यरत आहे, इथल्या आसपासच्या गावांमध्ये माता आणि बाल आरोग्यावर काम करते आणि मुख्य म्हणजे ह्या भागातल्या किशोरवयीन मुलींना सक्षम करून इथला मोठा प्रश्न म्हणजे बालविवाह ह्यावर अगदी शास्त्रशुद्ध पद्धतीनी हि संस्था काम करते आणि तोडगा शोधते. </div>
<div style="text-align: justify;">
हे वाचल्या वर कुणाला हा paragraph म्हणजे एखाद्या संस्थेच्या report चा भाग आहे आणि का कुणास ठाऊक हा report आहे कि काय अशी शंका यईल. पण नाही त्यामुळे इथूनच मागे फिरू नका!! हि माफक ओळख गरजेची होती म्हणून करून दिली. </div>
<div style="text-align: justify;">
तर…… जसं कोणत्याही शहरी माणसाला खेड्याची फक्त trip चं आवडते , आणि ती फक्त weekend लाच असावी किंबहुना असावीच असंच वाटतं तसंच माझंही होतं (आता मी वीकेंड ला शहरात जाते). पण नशीब कशाला म्हणतात गड्या ? ते तुम्हाला कुठेही, अगदी कुठेही नेऊ शकतं. So I am here!! Demography आणि Social Statistics हे माझे आवडते विषय होतेच आणि म्हणून मीही आले. आल्या नंतर घरची, घरच्यांची, घरच्या जेवणाची आठवण येणं आलंच, त्यात माझा काही काळ गेला. मला ज्या- ज्या म्हणून प्राण्यांची भीती वाटते ते सगळे इथे मुबलक प्रमाणात आहेत. पण मला माझी खोली आवडली आणि कामही म्हणून रहिले. </div>
<div style="text-align: justify;">
मी ज्या गावात आहे त्या गावाची खासियत सांगायची म्हणजे, इथे जवळपास ३ किलोमीटरच्या परिघात ५ मशिदी, ६ मंदिर आणि २ चर्च आहेत आणि सगळे गुण्या गोविंदाने आपल्या आपल्या भोंग्यावर आपली आपली प्रार्थना लावतात. मागल्या आठवड्यात अखंड हरीनाम सप्ताह झाला, अजानची चाल मला पाठ आहे आणि येशूची हिंदी- मराठी मधली गाणी ऐकयला छान वाटतात. </div>
<div style="text-align: justify;">
असो, सगळ्या organizations आपल्या नवीन पिल्लांना orientation देतात,तसंच मलाही इथे देण्यात आलं. हा भाग माझा दृष्टीकोन बदलणारा ठरेल असं मला तरी वाटलं नवतं पण थोड्याफार प्रमाणात का होईना तो बदलला. तशी मी सामाजिक कार्यात असलेल्या माय बापांच्या पोटी जन्माला आले, सामाजिक कार्य कशाशी खातात ह्याची जाणीव मला होती. थोडक्यात हा family business मला चांगलाच ठाऊक होता! पण शहरात वाढल्यामुळे, फारसा कधी संबंध खेड्याशी आला नाही. तो अगदी जवळून ह्या orientation नि करून दिला; नाही म्हणायला लहानपणी मेळघाट च्या खेड्यात जिथे माझे बाबा काम करत, तिथे माझ्या आदिवासी सवंगड्या सोबत खेळत सुट्ट्या घालवल्या होत्या ; पण रम्य ते बालपण…</div>
<div style="text-align: justify;">
orientation चा उद्देश नवीन आलेल्या माणसाला संस्थेच्या कामाची पूर्ण माहिती व्हावी हा आहे. माझी पहिली orientation visit हि translator म्हणून झाली, संस्थेत आलेले विदेशी पाहुणे आणि मी सोबतच orientation ला गेलो. ज्या गावात गेलो ते मला शहरी भारतीय म्हणून आणि त्या विदेशी पाहुण्यांना Indian Village म्हणून चिरपरिचित असलेलं होतं. त्यात काहीही धक्कादायक नवतं, सगळं कसं अपेक्षेप्रमाणे. हा रस्ता आहे असे सांगावे लागेल असा रस्ता , रस्त्यावर फिरणारे गाई, गुरं , कोंबड्या आणि मुलं … मला हा प्रश्न नेहमी पडतो मोठी जनावरे सोडा पण आपली कोंबडी हि आहे कि ती, हे ह्या मालकांना कसं कळतं ? जाऊदे , तर ४ विदेशी पाहुणे, मी आणि संस्थेचे काही लोक अशी आमची वरात निघाली .<br />
विदेशी लोक पाहून आपण शहरातले जर थांबतो तर हे तर बिचारे खेडूत! जिथून जागा मिळेल तिथून ते डोकावत होते, वाटेत थांबवून, आपला smart phone दाखवून, "Photo sir , please na please" असं आपलं भाषिक कौशल्य पणाला लावत होते, बरं हे एक खेडूत अन दुसरे विदेशी त्यामुळे माझ्यासारख्या सुवर्णमध्या कडे लक्ष द्याला कुणालाच वेळ नवता, मी फोटो काढले!! विशेष म्हणजे दोघेही एकमेकांसोबत अगदी उत्साहाने फोटो काढून घेत होते. हा कार्यक्रम पूर्ण वेळ चालू होता. मध्ये मध्ये एखादा विदेशी पाहुणा किंवा पाहुणी खेड्यातील शेळ्या आणि उघडी गटारं ह्याचं सौंदर्य निहाळत थांबे आणि मला त्यांना पुन्हा खेचत त्या गोष्टीचं कौतुक(?) करून त्यांना वाटेला आणावं लागे.<br />
हा प्रकार पाहून मला आमच्या घरी आलेल्या एका विदेशी पाहुणीची आठवण झाली, मी अगदी पहिली दुसरीत असतांना ती आमच्या घरी आली होती. Sandra तिचं नाव! आपल्या बाबांपेक्षा कोणी उंच असूच शकत नाही असं मला तोपरेंत वाटे, पण ह्या Sandra ने तो भ्रम दूर केला. इथून तिथून सगळे गोरे सारखेच दिसतात, ती आली तेव्हा आमच्या कडे सुद्धा अशीच झुंबड उडाली होती.<br />
ह्या लोकांना गाव दाखवत मी सुद्धा ते पाहत होते, शेवटी statistician कडे येणारा data आला कुठून? हे जाणून घेणं सुद्धा खूप मजेशीर होतं. त्या प्रत्येक data point च्या मागे एक गोष्ट आहे ह्याची मला जाणीव होऊ लागली. त्या विदेशी पाहुण्यांची जेवणाची वेळ झाली आणि आमचं orientation संपलं</div>
<div style="text-align: justify;">
पुढे मला एकटीला एका सहलीला नेण्यात आलं, हो माझ्यासाठी ती सहलच होती इतरांसाठी कामाचा भाग. एकाच visit मध्ये ३,४ गावं पूर्ण करण्याचा plan होता. हि visit चालू झाली संध्याकाळी ४ वाजता आणि संपली रात्री ९ ला. ह्या visit दरम्यान मी निखळ नैसर्गिक सौंदर्य काय असतं हे पाहिलं, खरच इतका सुंदर सूर्यास्त आणि इतका picture perfect चंद्र मी कुठेच नाही बघितला. आपण शहरातले लोक पैसे खर्चून trip ला जातो, जमत नसली तरी फोटोग्राफी शिकून मोठ्ठा कॅमेरा घेतो आणि फुटकळ गोष्टींचे फोटो काढून facebook वर share करतो, असेच काही खुशमस्करे like आणि comment करतात, त्यावर खुश होतो. <br />
पण खरा चंद्र आणि सुर्य हा ह्या खेड्यात बघावा. आणि तो हि फक्त आपल्या डोळ्यांनी, आपल्यासाठी!! facebook च्या post जुन्या होतील पण तुमच्या मनातला चंद्र कधीही मातणार नाही.<br />
आपण लहानपणा पासून डोंगर पलीकडल्या आटपाट नगराची गोष्ट ऐकत आलोय, जेव्हाही प्रवास करतो तेव्हा दूरचे डोंगर पाहून वेगवेगळ्या गोष्टी मनात येतात, पण इथे कोणी राहत असेल अशी कल्पना सुद्धा येत नाही आपल्याला. मला माझ्या सोबत असलेल्या ताईने विचारलं "तुला तो डोंगर दिसतोय?" मी म्हणाले हो दिसतोय, "आपल्याला त्याच्या पलीकडे जायचंय " हे ऐकून मी दोन मिनिट तिच्याकडे बघत राहिले; त्याच्या पलीकडे काही आहे ह्यावर माझा विश्वासच बसेना!!<br />
साधारण शहरी माणसाला रस्ता हा असा असतो आणि तो तसा नसला कि महानगर पालिकेच्या नावाने बोंब ठोकायची हे माहित असतं. पण ह्या जागेवरून अक्खा गाव ये जा करतो हे मला कर कोणी त्या आधी सांगितलं असतं तर मी त्या माणसाला नक्की वेड्यात काढला असता. कारण रस्ता ह्या परिभाषेत बसणारी ती गोष्टच नवती मूळी. मी जर चालत असते तर कसं चालू हा प्रश्न मी शेजारच्याला विचारला असता इतका तो "रस्ता" कठीण होता.<br />
टीवी मध्ये खतरो के खिलाडी वगरे कारेक्रम येतात न त्यांना ह्या गावातलं शेंबड पोरही धूळ चारील!! पण आमच्या संस्थेच्या driver लोकांना मानावं लागेल, चालायला सुद्धा कठीण वाटणाऱ्या रस्त्यावर हि मंडळी अक्खी गाडी हाकतात. मी कितीही practice केली तरी clutch, gear आणि accelerator चं हे combination मला जमणारच नाही. आता ह्या दिव्या पलीकडे एक गाव पहुडलेला दिसतो. हि सगळी गावं मुख्य म्हणता यईल अश्या रस्त्याच्या निदान २०-२५ किलोमीटर आत आहेत. आता ह्या वरून तुम्हाला कल्पना येईल कि साधी यष्टी सुद्धा ह्यांना दर्शन देत नाही. <br />
आपण म्हणतो कि खेड्यातील लोक मुलींना शिकवत का नाहीत? तर त्याच हे उत्तर आहे, अहो रस्ताच नाही तर पोरगी शाळेत जाईल कशी? दोन बाजूला शेत, उंच गवत आणि मध्ये उंच सखल पायवाट, आणि भयाण शांतता… मला नाही वाटत मी जर त्या गावात असते तर माझ्या आई वडिलांनी मला बाहेर रोज जायची परवानगी दिली असती. जान है तो जहान है! नाही?<br />
ह्या गावात मला मी काम केलेल्या data मधल्या काजल, कोमल, अश्विनी इत्यादी इत्यादी मुली भेटल्या. खर्या अर्थाने माझा data जिवंत झाला!! ह्याच मुलींना मी पुढे tablet शिकवला…….<br />
<br />
<br />
</div>
</div>
Harshadahttp://www.blogger.com/profile/09967537670240053035noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-2164570000244835774.post-50414891182218928042013-09-01T00:02:00.000-07:002013-09-01T00:02:59.477-07:00 दोषारोपण <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
आज सहजच माझ्या सोबतच्या एका जेष्ठ शिक्षिकांशी बोलण्याचा प्रसंग आला. विषय होता तोच चावून चोथा झालेला "येणारा lot कित्ती वाईट " हा lot म्हणजे मुलं. चाळीस ते पन्नास वयाच्या दरम्यान असलेल्या सगळ्या महाविद्यालयीन शिक्षकांना विचारा तुम्हाला हीच रड ऐकू येईल. ह्यांचा आरोप असा कि आजकाल मुल पाठांतर करून मार्क मिळवतात, त्यांची कसली म्हणून लायकी नाही, नाही तर आमच्या वेळेस आम्ही कित्ती अभ्यास करायचो तेव्हा कुठे first class मिळायचा, थोडक्यात आमची लायकी फार जास्त होती!!आणि आत्ता 'ह्या असल्या' मुलांना शिकवणं म्हणजे आम्ही 'लाख' मोलाची प्रतिभा वाया घालवण्या सारखं आहे.<br />
त्या बाईना मी बोलू दिलं , वेळी अनुमोदन पण दिलं ; म्हणजे मी बरेचदा असा करते, त्यांनी होतं काय कि माणूस आपल्या मनातलं सगळं बोलून जातो, त्याला असं वाटत राहत कि समोरचा आपल्याच विचारांचा आहे, अश्यात आपल्याला त्या माणसाची चांगली पारख करता येते. बरं असो, तो काही आपला मुद्दा नाही, तर, त्या बोलता बोलता फारच उणीदुणी काढू लागल्या, "ह्या मुलांना विषयाच्या application बद्दल विचारा काही म्हणून येणार नाही", " पुढे M.Sc. ला गेल्यावर साधे ५०% मिळवणं कठीण होतं ह्यांना". मुलांचा नंबर झाल्यावर त्या कॉलेज आणि विद्यापीठाच्या कारभारा वर घसरल्या, कसा आम्हा शिक्षकांना त्रास आहे, कसं कोणीच आम्हाला सध्या सुविधा सुद्धा पुरवत नाही आणि तरी आम्ही इतकी वर्ष गपगुमाने काम करतोय इत्यादी इत्यादी. काही मुद्दे त्यातले बरोबर असतीलही कदाचित पण बाकी सर्व अतिशयोक्तीच होती. कारण त्यांच्याच सोबत काम करणाऱ्या अजून एका प्रध्यापिकांना मी इतकी ओरड करतांना कधी बघितलं नवतं. आणि बहुतांशी लोक ह्याच category मध्ये असतात.<br />
पण माझा ह्या सगळ्या senior प्राध्यापकांना प्रश्न आहे, मुलं वाईट आहेत हा त्यांचा दोष आहे का फक्त? आणि असतीलही तरी त्यांना सुधारण्याचा तुम्ही किती प्रयत्न केलाय? आज F.Y., S.Y. ला येणारी मुलं हि ज्या शिक्षण व्यवस्थेतून आली तीच, थोड्या फार फरकाने आमची म्हणजे माझ्या वयाच्या सगळ्यांची व्यवस्था होती. मला कधीही हे आठवत नाही कि माझ्या शाळेत किंवा महाविद्यालयीन शिक्षणात मला स्वतःला कधी विषयाची applications काय आहेत बरं? असा प्रश्न कोणत्या शिक्षकाने विचारला असेल, निदान ते शोधण्या साठी अमुक अमुक पुस्तक वाच म्हणून सांगितल असेल.<br />
ढोबळ मानाने येणारे विद्यार्थी हे थोड्या फार फरकाने सगळे सारखे असतात, कधीही शिक्षकाला त्या मुलां पेक्षा जास्तच येत असतं, अपेक्षा तरी अशीच आहे. जरा मागे जाऊन शालेय शिक्षणाचा विचार करा, एखाद्या सामान्य बुद्धीच्या विद्यार्थ्याची गोष्ट घ्या, तो रोज शाळेत जातो, शिकतो मग परीक्षा असते, त्यात पुस्तकात धड्या मागचे प्रश्न आणि अजून काही असे माहितीतले प्रश्न येणार असतात, घरच्यांनी परीक्षेतले मार्क हा प्रतिष्ठेचा विषय बनवला असतो, आणि नाही प्रतिष्ठेचा तरी अमुक अमुक मार्क मिळवण हि चांगला विद्यार्थी असण्याची निशाणी आहे असा आपल्या शिक्षण व्यवस्थेचा होरा आहे. मग तो विद्यार्थी स्वतः किंवा classes च्या मदतीने "चांगले" मार्क मिळवण्याच्या स्पर्धेत सहभागी होतो. एकदा ते मिळाले कि ते टिकवणे ओघाने आलेच, नाही तर प्रश्नांची सरबत्ती आणि टोमण्यांचा मारा असतोच.<br />
चला शाळेच्या विद्यार्थ्य कडून फार काही अपेक्षा नाही ठेवल्या तरी "इतकं लिही म्हणजे पुरे!!! " हि विचारसरणी सुद्धा ठीक आहे, पण आता शाळांची मुलांना पास करण्याची policy असते, आठवी परेंत पास करा म्हणे, माझी एक मैत्रीण एका शाळेत नोकरीला लागली होती तिथे मुलांनी लिहिलेल्या साफ चुकीच्या प्रश्नाला सुद्धा मार्क दे, वेळी स्वतः पेपर लिही!!! इथवर तिला तिच्या वरिष्ठांनी सांगितलं. ती सुद्धा बिचारी नोकरी चा प्रश्न आणि लहान म्हणून, मन मारून ते काम करत राहिली, मग सोडून निघून गेली. पण आमच्या सारख्या मुलांना ज्यांनी खरोखर कष्ट करून मार्क मिळवले आहेत असे मार्क देणं म्हणजे पाप केल्यागत वाटतं. थोडक्यात "आपण पास होणार" हा message मुलां परेंत पोचला आहे, आता जर पाच सात वर्षे जुन्या पाठ करून लिहिण्याच्या सवयीला सुद्धा आपली व्यवस्था फाटा देत असेल तर मग application oriented शिक्षणाची तर बातच सोडा.<br />
पुढे व्यावसायिक शिक्षणा बद्दल मला माहित नाही पण नियमित science, Arts, commerce चे पेपर बघा, वर्षभर अभ्यास करू नका आणि शेवटी मागचे १० पेपर पाठ करा आणि भरगोस मार्क मिळवा असा फंडा आहे. काही महाभाग हे सुद्धा करत नाहीत!! पण काही अंशी हि मुलं थोडा वेगळा approach देण्याच्या वयात असतात. हा विषय मी का शिकतोय? ह्याच उपयोग कुठे होतो? असे प्रश्न त्यांना पडतात, आणि हि मुलं दिलेली उत्तर समजण्याच्या वयात असतात, मग ह्यांची उत्तर देण्याची जवाबदारी कुणाची? <br />
शाळेच्या शिक्षकांबद्दल मला काहीच बोलायचं नाही कारण माझा स्वतःचा तिथे काम करण्याचा अजिबात अनुभव नाही त्यामुळे शिकवण्या खेरीज त्यांना अजून कार्यालयीन किती आणि कोणती कामं असतात हे मला मुळीच माहित नाही. वाचून फक्त माहित आहे कि महाविद्यालयीन शिक्षकांपेक्षा जास्तच असतात.<br />
मग आता आपले लाडके महाविद्यालीन शिक्षक (इथे मी सगळ्यांबद्दल बोलत नाही ) ज्यांना येणाऱ्या वाईट lot चा भारीच त्रास होतो त्यांच्यावर बोलू. एकतर ह्यांची मानसिकताच मूळी दुषित असते, आपण करत असलेल्या कामाबद्दल आस्था आणि प्रेम हे बेडगी असतं. जात आणि धर्मावर मुलांमध्ये भेदभाव करणारे शिक्षक पाहून तर मला हादराच बसला. अश्या ह्या शिक्षकांनी, ज्यांनी मला सुद्धा शिकवलं आहे ;मला हे सांगाव कि एखाद्या topic वर काय नवीन माहिती मुलांना देता येईल, जेणे करून त्यांचा विषयातला interest develop होईल असा विचार तुम्ही करता का हो? मला विद्यार्थी म्हणून विचारलं तर मी नाहीच म्हणेन. मी B.Sc.केलं ह्यात मुलांचा interest develop करण्याचा , अभ्यास, वाचन करायला प्रवृत्त करायचा बराच scope होता. मला क्वचित असा प्रसंग आठवतो जिथे शिक्षक मुलांच्या बुद्धीला चालना देण्याचा प्रयत्न करत होते. तुम्ही हे reference books वाचा, हे journal वाचा, असे सांगणारे शिक्षक फारच विरळा. ह्या वर "मुलांना काय समजणार डोंबल " हा ह्यांचा शेरा. पण त्यांना समजणारी पुस्तक कोणती हे शिक्षक तेव्हाच सांगेल जेव्हा त्यांचं स्वतःच वाचन असेल. हे लोक कोणे एके काळी केलेल्या आपल्या M.Sc. वरच खुश, आणि तेच किती उत्कृष्ठ शिक्षण म्हणून नवीन काहीही न वाचणारे!!<br />
महाविद्यालयात NAAC आणि ISO लावले खरे पण त्याचा मूळ हेतू अजिबातच सध्या झाला नाही. ह्यात शिक्षकांनी research करण्यावर भर देण्यात आला आहे, आणि हि गरज सुद्धा आहे. मुद्दा असा कि संशोधनाच्या निमित्ताने शिक्षकाचं काही वाचन होईल आणि पर्यायाने त्याचा मुलांना फायदा होईल. पण ह्या संशोधनाचा जो बाजार चालू झाला आहे त्या बद्दल न बोललेलंच बरं. <br />
वर्गात सगळ्या बौद्धिक स्थराची मुलं येतात, त्या पैकी सगळ्यांना समजेल असं शिकवणे आणि हुशार, मेहेनती मुलांच्या बुद्धीला चालना देणारे प्रश्न विचारणे हि शिक्षकाची जवाबदारी आहे. शेवटी गरज निर्माण जोवर होत नाही मुलं सुद्धा काम करणार नाहीत "शेवटी ते तुमचेच विद्यार्थी नाही का?".<br />
तुम्ही असे छोटे छोटे projects द्या ज्यांनी मुलांना विषयाची applications शोधण्याची गरज पडेल, नुसता topic शिकवतांना अमुक अमुक ठिकाणी हे वापरतात हे सांगा, त्यांना वाचायला उदुक्त करा. फक्त syllabus वाढवून आमच्या डोक्याला कसा देवा ताप होतो हि रड बंद करा.<br />
ऐन शिक्षक दिनाच्या जवळ हे पोस्ट लिहितेय मी, पण हेतू काही तरी सुधार व्हावा हाच आहे. शेवटी<br />
गुरु ब्रम्ह आणि विष्णू आहे असं श्लोक जरी म्हणत असला तरी देव चुकत नाही असं कोण म्हणतंय ?</div>
Harshadahttp://www.blogger.com/profile/09967537670240053035noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-2164570000244835774.post-54260116247201229962012-09-20T08:06:00.000-07:002012-09-20T08:06:25.355-07:00निबंध <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
अगदी शाळे पासून माझा आवडता प्रकार. मराठीच्या पेपर साठी बाकी तयारी सगळी करावी लागायची पण निबंधाची तयारी फार कधी करावीच लागली नाही. बाकी पेपर आठवून आठवून लिहायचे मी पण निबंधाची वेळ आली कि मी माझ्याच विश्वात!!!! त्यातही माझा सगळ्यात आवडता प्रकार म्हणजे "आत्मवृत्त" अगदी कश्याच पण आत्मवृत्त लिहिणे म्हणजे माझ्या डाव्या हाताचा मळ!!! <br />
फुशारक्या नाही मारत, मार्क पण मिळायचे!! माझी आणि निबंधाची गट्टी कधी जमली असा विचार करायला गेले तर ऋणानुबंध जुना असल्याचं लक्षात आलं. घरी आई-बाबांनी वाचनाची आवड लावली, काही नाही तरी माणसाने रोजचा पेपर तरी वाचायला हवा असं त्यांचं धोरण. "अगं शब्दसंग्रह वाढतो , वाक्यरचना सुधारते" ह्या वाक्याचा अर्थ तेव्हा समजला नवता. पण चांगली गोष्ट हि कि मी शहाण्या मुली सारखं ऐकलं आणि फायदाच झाला. मग एका मागून एक पुस्तकं माझ्या संग्रही आली आणि माझी मैत्री झाली त्यांच्याशी. हि पुस्तकं खरोखर तुम्हाला एका वेगळ्या विश्वात नेतात , कल्पनाशक्ती नावाची जी hidden power आपल्यात असते ती जागृत करतात. पण एक पुस्तक एकदाच वाचू शकते मी, परत परत त्या विश्वात मला जायला आवडत नाही. मग वाटू लागल कि एकदाच काय ती "सफर" घडवणारी हि माझी दोस्त मंडळी काही फार उपयोगी पडत नाहीयेत. हि<br />
कथा मी अगदी चौथी पाचवीत असतांनाची, त्या नंतर कदाचित हे "निबंध" महाशय आमच्या परिचयात आले. <br />
पहिला निबंध वगरे काही मला आठवत नाही पण चौथीच्या scholorship च्या पुस्तकातल्या म्हणी आणि वाक्प्रचार वापरून लिहिला होता मी तो. आम्हाला निबंधाची वही मिळायची घरी, बाई शाळेत विषय द्याच्या आणि घरी लिहायला सांगायच्या. हा programme बहुतेक रविवारी होत असावा कारण मी नंतर घरी सगळ्यांचं डोकं खात असे; अगदी पाहुणे जरी आले असतील तर त्यांना सुद्धा सोडत नसे, मी "कित्ती" अभ्यासू आहे हे दाखवण्याचा हा माझा फंडा होता. पण माझा निबंध चांगला जमत असावा कारण शेरा सुद्धा "छान" चा मिळायचा.<br />
पुढे निबंध पेपरात मार्कांचं लेणं ल्यावून आला आणि जास्तच भाव खावू लागला, मग खास त्यासाठी पुस्तकं वगरे मी धुंडाळू लागले, इतर पुस्तकं माझ्या गाठी जमा होत होती. आत्ता वाटू लागलं कि लहानपणचे पुस्तक मित्र अजूनही डोक्यात घर करू आहेत, कधीतरी त्यातली एखादी छोटी गोष्ट किंव्वा प्रसंग आठवायचा आणि लिहितांना मदत करायचा. खरोखर मार्कांच्या चौकटीत आपला निबंध कसा बसेल? वगरे विचार करून मी निबंध लिहू लागले. थोडीफार चौकट साधली सुद्धा!!!<br />
पण मग त्यातही आपली काही खास आवड निवड आहे असं जाणवू लागलं, असं नको तसं लिहावं, हे नको तेच लिहावं वगैरे. मला जर कुणी फक्त निबंधा वरच परीक्षा आहे असं सांगितलं असतं न तर ती परीक्षा मी निक्षून दिली असती!!!!<br />
काही दिवसांनी माझी ओळख झाली ती निबंध स्पर्धा नावाच्या मला भाग घ्याव्या वाटणाऱ्या स्पर्धेशी. कारण काये कि मला मुळात स्पर्धा वगरे काही आवडत नाही, त्यात त्या असायच्या चित्रकला, गायन वगरे माझ्या सुप्त गुणांच्या, माझी आपली धडपड कि सुप्त गुण सुप्तच राहावे!!! उगाच प्रदर्शन कशाला? पण निबंध स्पर्धा हा माझा जिव्हाळ्याचा विषय बनला, शाळेत सुद्धा त्यात भाग घेतला, नाही म्हणायला उत्तेजनार्थ, तिसरा वगरे क्रमांक नशिबी आला पण आपल्या आवडीची गोष्टं करतोय ह्यातच समाधान!!! <br />
पुढे शिक्षण घेण्यासाठी मी R.Y.K. चं दार ठोठावलं, त्यांनी सुद्धा आनंदानी आत येऊ दिलं. इथे आम्ही Science चे विद्यार्थी असल्याने "ह्यांना काय साहित्याची समज?" असं "गाढवाला गुळाची चव काय?" style मध्ये आमच्याकडे पहिलं गेलं. पण मी बिचारी गरीब बापुडी इथे सुद्धा निबंध स्पर्धेला जाऊन बसले, आणि पहिला वगरे मिळवला (हि बंडल नाही ह्याची कृपया नोंद घ्यावी)<br />
त्या स्पर्धे साठी खरच कष्ट घेतले होते. पण Science side घेतली आणि माझा माझ्या आवडत्या निबंध प्रकाराशी संबंध थोडा कमी झाला, संपलाच जवळ जवळ. मग M.Sc. मध्ये तर नावंच नाही. <br />
तरी एक किडा असतो तुमच्यात तो काही शांत बसू देत नाही सारखं वाटत होतं "लिहायचच नाही म्हणजे काय?" मग मला हा मार्ग सापडला आणि मी लिहिती झाले!!! आता तयारी नाही करत न कोणी तपासून मार्क देत पण मी लिहिते स्वतः साठी.<br />
मला आज निबंधाची आठवण का आली? मी शिकवत असलेल्या कॉलेज मध्ये आज निबंध स्पर्धा आहे आणि मी स्पर्धा चालू असलेल्या वर्गात बसले आहे, निबंधाचा विचार करत!!! </div>
Harshadahttp://www.blogger.com/profile/09967537670240053035noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-2164570000244835774.post-5012632307978280972012-08-13T06:40:00.000-07:002012-08-13T06:40:04.581-07:00Morning Glory<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
फेब्रुवारी , मार्च, एप्रिल, मे, जून, जुलै आणि आता ऑगस्ट; महिने मोजतेय मी. मागची पोस्ट </div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
लिहून इतके दिवस झाले, नाही म्हणायला माझ्या काही लाडक्या (मोजक्या) वाचकांना आठवण झाली "लिहित का नाहीस गं हल्ली?" असे गोड प्रश्न त्यांनी विचारले, पण माझ्यातल्या लेखकाकडे</div>
त्यांची उत्तरं न्हवती; कदाचित लेखकाला डोकावायला वेळच न्हवता.<br />
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
पण कधी - कधी काही गोष्टी अश्या घडतात कि ज्या वेळ काढायला भाग पडतात. तुमच्या आयुष्यात गोष्टी ठीक-ठाक चालू आहेत; अगदी हव्या तश्या नाहीत पण अगदीच नकोश्या पण नाही पण तरी......</div>
एका point ला तर मला असं वाटायला लागल होत कि माझा ब्लॉग हा फक्त interview मध्ये सांगायची गोष्ट झालाय "I write a blog in marathi" , But am I "Writing?" it- No<br />
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
काहीतरी मागे खेचत होतं मला, किंवा काही सापडत न्हवतं मनाजोगतं. रोज सकाळी कामावर जायची घाई</div>
मग आल्यावर थकवा, झोप आणि मग पुन्हा दुसरा दिवस, पण दिवस घालवणे आणि <br />
साजरे करणे ह्यात फरक असतो, मी घालवत होते!!<br />
पण देव काही तुमची पाठ सोडत नाही तुमच्यातला कलाकार नाही कलाकार तरी रसिक झोपू नये ह्याची तो पुरेपूर काळजी घेतो, मग ह्या न त्या कारणाने तुम्ही जागे होता आणि त्याची आज्ञा पाळता.<br />
परवा सकाळी मला ह्या गोष्टीचा साक्षात्कार झाला!! सकाळची वेळ तयारीला लागावं असा विचार करत असतांनाच मला एक चमत्कार दिसला!! हो तो चमत्कारच होता . माझ्या दारा समोरच्या झाडाला एक कोळ्याच जाळ आणि त्यात सुंदर हिऱ्यांचा हार बनलेला, मी माझा camera आणला आणि लागले कामाला...<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzhyJUS3sUegzKbnNZ9zC7F37yIxe9yj5V9mK3EZJ8iOYDipnkK9mst4dzWOQrAnVO4pjE2A1ozEBFbf058IJSDL0SAQvQqzNDQzHt7nH0epKqdZRVKQqsfXB3E054gCcXMdCJ1KnIBkTh/s1600/DSC04497.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="225" kda="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzhyJUS3sUegzKbnNZ9zC7F37yIxe9yj5V9mK3EZJ8iOYDipnkK9mst4dzWOQrAnVO4pjE2A1ozEBFbf058IJSDL0SAQvQqzNDQzHt7nH0epKqdZRVKQqsfXB3E054gCcXMdCJ1KnIBkTh/s400/DSC04497.JPG" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixfg_Od14kojw7sDeoA3MGSYAG5DJxEZlQhIenOY5CCUutKqbs5engP4MuUBepYDFNFRY6-s0OWmTnPbko-LSf2rEx11xhTrNd6bSArpxiXQO_igs06ScsyDd8Q48vee5Xdmn9lPsDDlXr/s1600/DSC04499.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="225" kda="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixfg_Od14kojw7sDeoA3MGSYAG5DJxEZlQhIenOY5CCUutKqbs5engP4MuUBepYDFNFRY6-s0OWmTnPbko-LSf2rEx11xhTrNd6bSArpxiXQO_igs06ScsyDd8Q48vee5Xdmn9lPsDDlXr/s400/DSC04499.JPG" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" dir="rtl" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgB0FEz_iYDyfqbZK-fRwHak93LHaaHXB31ZFP5IKPphfpy9NPF2LHQfPuREeN2S9fylg0NZiNoWX0mQdkVcb2d8bYXUhooVukm7t_CUj00tz5-V_VejmhLuhyg6W30xUXEW_C85olN5U-4/s1600/7.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="225" mda="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgB0FEz_iYDyfqbZK-fRwHak93LHaaHXB31ZFP5IKPphfpy9NPF2LHQfPuREeN2S9fylg0NZiNoWX0mQdkVcb2d8bYXUhooVukm7t_CUj00tz5-V_VejmhLuhyg6W30xUXEW_C85olN5U-4/s400/7.JPG" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnD5slRq7i_BvyrS7O0XepdSFEKVCAcCZ325gXaHLo-f56WCzq-ickUnqrcXnXFMrvpdBWsU7SEKoit_oFK_r5de2a_yNtwp4BcvGYS9gy8MQBB9vbFHyr90KdWHX57aE8jTBIO8yNbWt-/s1600/9.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="225" mda="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnD5slRq7i_BvyrS7O0XepdSFEKVCAcCZ325gXaHLo-f56WCzq-ickUnqrcXnXFMrvpdBWsU7SEKoit_oFK_r5de2a_yNtwp4BcvGYS9gy8MQBB9vbFHyr90KdWHX57aE8jTBIO8yNbWt-/s400/9.JPG" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;">
पावसाच्या सरींनी आणलेली हि सुंदर भेट मला तरी जागं करून गेलीये.</div>
<div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;">
</div>
</div>
Harshadahttp://www.blogger.com/profile/09967537670240053035noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-2164570000244835774.post-38717537398734210872012-02-03T02:30:00.000-08:002012-02-03T02:30:34.819-08:00इलेक्शनने ना भोSSSSSS<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">आन मग काय तर...इलेक्शन चा काळ हे!!! कार्यकर्त्यांची किती </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">पळापळ होती!!! पत्रकं वाटा, घरोघरी जा, माद्दार यादीत नाव आहे का </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">नै ते तपासा, नसल तर त्यानला नाव टाकायची घाई करा लई कामं </span></div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">असत्यात. त्यात ह्या टायमाला इलेक्शन सना-वारा च्या जवळ पास </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">आले, मग तर इचारू नका राव. गणपती म्हनू नका, नवरात्र म्हनू नका, दसरा म्हनू नका, दिवाळी म्हनू नका रांगच लागली ना सनांची. </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> गणपती च्या टायमाला तर "<span style="font-size: large;">सायबांचे " poster लावता लावता दमून गेलो आमी, गणपती बसायच्या दिवसा पासून सुरु होऊन दीड, पाच, सात आनी मग धा दिवसांच्या परेंत "गणेश भक्तांचे स्वागत आहे", "गणपती बाप्पा मोरया" आशे किती तरी फलक</span> <span style="font-size: large;">लावावे लागले</span> </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">सोबत "साहेब" नै तर "ताई" चा हात जोडून फोटो असलाच पाहिजेल,</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">आन मग आम्ही नै का "शुभेच्छुक", नाहीतर "कार्यकर्ते" म्हनून </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">असतो, लई भारी फोटो काढला हुता, "passport size"!!!! </span><br />
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">मंडळाला सायबांची किती मदत झाली, भारी भारी कारेक्रम केले </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">एक मस्त "लिटील च्याम्प फेम", "इंडिअन आयडल फेम" कलाकार </span></div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">आलाच म्हनून समजा, पब्लिक खुश आन आपन बी. दांडिया हा लई महत्वाचा event व्हता. दांडिया येओ न येओ गल्लीतल्या आया -बाया आल्या हुत्या ना, DJ लावला मस्त</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> धमाल केली,रावन जाळायची आर्डर आली, तशे आमी परत कामाला....मस्त म्होटा रावन केला तयार, वार्डात चिल्ली-पिल्ली खुश!!!(सोबत माय-बाप पन..) </span><span style="font-size: large;">तवा पन यक कारेक्रेम केला, तो पन पब्लिक साठी फुकट. आन मग काय तर, जनतेचे शेवक व्हायासाठी करा लागते. </span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> ह्या येळेची दिवाळी पण लई जोरात झाली "ना नफा ना तोटा"</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> तत्वावर फटाके विकले ना आमी. परत पत्रक वाटली दिवाळीची कविता </span><br />
<span style="font-size: large;">केली होती लई भारी (आपल्याला नाही समजली पन शेवटी दिवाळी च्या शुभेछा होत्या म्हनून.... ). वार्डात बायकांना घरोघरी दिवे वाटायला </span><span style="font-size: large;">पाठवलं न, येका येका पिशवीत चार चार दिवे!!!! तवा भाऊ सगळ्या घरी जाऊन शुभेछा देऊन आले. </span><br />
<span style="font-size: large;"> लोका साठी "दिवाळी दसरा आनी हात </span><span style="font-size: large;">पाय पसरा " </span><span style="font-size: large;">असते पन</span><br />
<span style="font-size: large;"> आपली</span><span style="font-size: large;"> नाही ना राव, </span><span style="font-size: large;">कसं हे, मग नाताळ आनी </span><span style="font-size: large;">"New Year" नाही का येत. "नवीन वर्षाच्या हार्दिक शुभेछा"!!! लागले न बोर्ड!!!!!. नवीन वर्षाच्या निमित्तानी तर मग काई इचारू नका "New Year Party" जोरात परत म्होटा कलाकार आला अनि पब्लिक खुश </span></div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">करून गेला. </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> आता बोलाल संपलं नाही का पुराण, हे कई पुराण आहे का??? (हि गाथा हे), नवीन वर्षाचा बहर कुठं संपला अजून? पत्रक राहिली कि वाटायची!!!! आन आता नवीन वर्षानिमित्त "दिनदर्शिका" घरोघरी वाटली, एक काका म्हनले "आरे किती देता कॅलेंडर, कुठे कुठे लाऊ?" आपण बोललो "काका भिंती कमी हायेत का घराला?,परतेक भिंतीवर एक, तारीख विसरलीच नाही पायजेल". काका हसले...</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> मग "तीळ गुळ घ्या अनि गोड गोड बोला" अहो आपली संक्रांत.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">आपल्यावर संक्रांत येऊ नये म्हनून भाऊंनी लई तयारी केली, घरोघरी </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">पत्रक सोबत हलव्याची अनि तिळाची एक पुडी!! मग वहिनींच्या </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">डोक्यात आयडिया आली म्हणल्या "हळदी कुंकवाचा" कारेक्रम करू.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">पन काय हे कि आमच्या वार्डात कामावर जाणाऱ्या बायका खूप!!! मग कस जमनार ना, तवा हळदी कुंकवाचा करंडा अनि वान </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">घरपोच!!!!(सोबत पत्रक). भाऊ बोलले अजून काहीतरी करू, मग </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">काय केलं???? आहो एक पुस्तिका बनवली त्यात सारे म्हत्वाचे नंबर, </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">छोटी "डिरेक्टरी"!!!!! </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> तवर उमेदवार यादी जाहीर झाली....आन काय सांगू साऱ्या कष्टाचं</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">चीज झालं.....भाऊंना पक्षाचं तिकीट जाहीर झालं!!!!!</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">भाऊ जाम खुश झाले.....त्या दिशी बैठक घेऊन भाऊ म्हणले तुम्हा </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">कार्यकर्त्या मुळे हे शक्य झालं आता अजून जोमानं कामाला लागा </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">आता इलेक्शन जिंकायचं.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> काल पासून "Laptop" घेऊन घरोघरी फिरतोय, लोकांना मतदानाची चिट्टी घरपोच द्याची अशी आर्डर हे!!!!! </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">लोकांनो भाऊ इतके कष्ट कारायालेत जरा तुम्हीबी करा......</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">मतदानाला जा...............</span></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
</div>
</div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
</div>
</div>
</div>
</div>Harshadahttp://www.blogger.com/profile/09967537670240053035noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2164570000244835774.post-13974715876367669022011-11-06T01:33:00.000-07:002011-11-06T01:34:44.680-07:00दर्शन?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">शब्द माहितीतला आणि पुढे प्रश्नचिन्ह का? असे प्रश्नचिन्ह तुमच्या मनात येऊ शकते, पण मला सुद्धा हाच प्रश्न पडला आहे. </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">दिवाळी च्या सुट्टीच्या निमित्ताने छोटी trip काढायचं ठरवलं आणि</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">आम्ही कोकण, कोल्हापूर आणि अजून थोडी आसपासची ठिकाण बघण्याचा </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">plan बनवला. कोकण दर्शन तर अगदी उत्तम झाले, छोटी छोटी </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">देवस्थानं, सुंदर आणि स्वच्छ समुद्र किनारे, अगदी मजा आली. </span></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8uPhrTxcfhMSsIvSRvATqAFukSHobJ4ttnBhSnzA3SLgJUgg290uKBTmaE5R7yw-9LHyfD4U-M1hyphenhyphenGC9AdYgVtLlWteXnH8tt6gwopzJhodlP2t7v3F3V6Y3DJ7yIrAcKHXy_GuiaflnV/s1600/DSC03020.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" ida="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8uPhrTxcfhMSsIvSRvATqAFukSHobJ4ttnBhSnzA3SLgJUgg290uKBTmaE5R7yw-9LHyfD4U-M1hyphenhyphenGC9AdYgVtLlWteXnH8tt6gwopzJhodlP2t7v3F3V6Y3DJ7yIrAcKHXy_GuiaflnV/s320/DSC03020.JPG" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNNK6bWChmsyLSnpntE2hne82iyu4qlD6tNKYKtEv0NNYqJ2tbNeYz8xBD_TRmsHp8bEwsMrFprDpi43A_vTRV3ADK97Yxwhqr_RBA9-oI5EPTHWA3prBfLHgDeHJvXMRWZWvuHrGiEFvq/s1600/DSC03065.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" ida="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNNK6bWChmsyLSnpntE2hne82iyu4qlD6tNKYKtEv0NNYqJ2tbNeYz8xBD_TRmsHp8bEwsMrFprDpi43A_vTRV3ADK97Yxwhqr_RBA9-oI5EPTHWA3prBfLHgDeHJvXMRWZWvuHrGiEFvq/s320/DSC03065.JPG" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">गणपतीपुळे</span> <span style="font-size: large;">च्या मंदिराने तर मोहिनीच घातली, शांत सुंदर वातावरण आणि चांगले नियोजन ह्यांनी मनाला शांतता मिळाली </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMFFuD-U2NLajR8V1lHMWeRZ1Sim_v-daO1ugRQ5pB2jhlGbQYZDA08Cq1cYp_slhBdlh_c79P1AlK2XVPdHEARBUQ7syackcmDV4r6Z4BKGCvjwH4aS7ftaL1HHyg06L0Y7YZF-TNZt5A/s1600/ganpatipule+mandir.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" ida="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMFFuD-U2NLajR8V1lHMWeRZ1Sim_v-daO1ugRQ5pB2jhlGbQYZDA08Cq1cYp_slhBdlh_c79P1AlK2XVPdHEARBUQ7syackcmDV4r6Z4BKGCvjwH4aS7ftaL1HHyg06L0Y7YZF-TNZt5A/s320/ganpatipule+mandir.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-size: large;"></span><br />
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">इथली प्रदक्षिणा तर खरच फारच लक्षात राहणारी होती, देव चांगली सेवा </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">करवून घेतो</span> <span style="font-size: large;">भक्तांकडून. प्रत्येक गोष्ट अगदी नीट-नेटकी आणि नियोजनबद्ध, राहण्याची सोय सुद्धा छान. Sand-art सध्या फार प्रसिद्ध </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">आहे मग आम्ही पण आपला हात अजमावला आणि sandman बनवला </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" height="180" ida="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFnN3SXzK76eUo2kARVL6ZWEuLJKjn3MkRjlqaZSCSS10Vi_kIopPcfiAku4AnCXmCXMKCu_IO4SDEk8vRyRpB-9L0iBOXU9_vciVhc3Lh_KjyJKVc1vhkThXyLrt2RpXL6vzZ2uA0wXbr/s320/DSC03373.JPG" width="320" /></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">इथ परेंत सफर अगदी सुरेख चालू होती मग तुम्ही विचाराल कि </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">प्रश्नचिन्हाचा अर्थ काय? तर ती कथा इथे सुरु होते, पुढे आमची गाडी कोल्हापूर कडे वळली, अंबाबाई चे दर्शन घायला आणि सगळा भ्रमनिरास झाला. मान्य, कि इथे गर्दी जरा जास्त असते आणि सुट्टी मध्ये तर जास्तच, पण अत्यंत ढिसाळ नियोजन आणि भावना शून्य लोकांचा इथे भरणा आहे. गेल्या वर राहायला जी जागा मिळाली ती माणसांच्या राहण्या लायकीची नवतीच मुळी, आणि AC, non AC च्या फंदात उणे पुरे १५०० रुपये उकळले गेले, जायला एरवी कुणी ५०० सुद्धा </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">दिले नसते. पुढे मंदिर दर्शनाची वेळ आली, बाहेर देवीला चढवायची ओटी </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">मिळते कमी अधिक नाही चांगले २०० रुपये घेतले गेले, आता ती साडी</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> देवी ला "कितव्यांदा" चढवली जात होती हे ती अंबा बाईच जाणे.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> दर्शनाची हि भली मोठी रांग त्यात मला भावनाशुन्य जे म्हणतात </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">तशे लोक दिसले, इथे आलेले लोक हे लोक नसून गुरं-ढोरं आहेत आणि </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">आपण गुराखी आहोत अश्या आविर्भावात ते वागत होते. आपण आपले </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">तासंतास रांगेत उभे राहा आणि कोणा बाईच्या "अंगात" काय येते आणि ती आपली फटाफट पुढे जाते ह्याला काय अर्थ आहे? तेव्हा मात्र हे </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">"गुराखी" मुग-गिळून गप्पं बसतात आणि बाकी लोक रांगेत एका </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">ऐवजी दोन जण सोबत उभे राहिले तर मात्र उर फुटेस्तोवर </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">बोंबलतात का तर म्हणे इतरांना जाता येत नाही.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> आत सोडल्यावर तर देवी पेक्षा माणसेच जास्त राज्य करतात, </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">"ओ ताई काय बावळट सारखं करता? दिसत नाही का? समोर चला(!!!!)"</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">ह्या शहाण्याला हा अधिकार "देवीनेच" तर दिलाय म्हणत आपण सुद्धा पुढे निघतो, "चला चला हला हला" च्या आरोळ्या हे "मेंढपाळ" </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">देत असतात आणि "भक्तरुपी गुरे" पुढे चालत असतात. देवी जवळ पोहोचा, मी अंबा बाईची शप्पथ घेऊन सांगते मला मंदिरात </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">जाऊन सुद्धा ती दिसलीच नाही, कारण "चला चला हला हला"!!! . आईने थांबून प्रसाद घेतला पण तेही अनेक धक्के खात, बाहेर येई परेंत त्या आरोळ्या तुमची पाठ सोडत नाहीत.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> माणूस मंदिरात कशाला जातो? देव बघायला! अरे पण जर हि </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">अशी परिस्थिती असेल तर मग मंदिर काय कामाचं? घरीच बसा आणि देवीचा फोटो बघून मनः शांती करून घ्या न. माझा कुणाच्याच भावना </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">दुखवायचा हेतू नाही पण माझा मंदिरात जाऊन दर्शन घेण्यावारचा</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">विश्वास उडाला आहे, ह्या प्रकारामुळे. आता मी हा फोटो बघूनच देवी कडे मागणं मागते "बघ बाई जरा..."</span></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYclbyTyBYq-dSWbZdWtOjuB8MyqxtWzzTkN0wwSs9qxnM1HuP7xRfQJikd3hOKwrlGlai7K1DjkaXsGAbceRLneNgtTTmJRrImJ065E5riM3gcr-8YlKaiS9IJr93fTdSfffjMqt-rkhG/s1600/ambabai.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" ida="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYclbyTyBYq-dSWbZdWtOjuB8MyqxtWzzTkN0wwSs9qxnM1HuP7xRfQJikd3hOKwrlGlai7K1DjkaXsGAbceRLneNgtTTmJRrImJ065E5riM3gcr-8YlKaiS9IJr93fTdSfffjMqt-rkhG/s1600/ambabai.jpg" /></a></div>
<div style="text-align: left;">
</div>
</div>Harshadahttp://www.blogger.com/profile/09967537670240053035noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2164570000244835774.post-8986638961755126342011-10-04T06:35:00.000-07:002011-10-04T06:35:14.255-07:00कारणे द्या<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">आजकाल मला हि नोटीस फारदा बजावावी लागते...</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">दोन महिन्यापूर्वी नाशिकच्या एका नामांकित महाविद्यालयात मी नोकरीला लागले आणि आत्ताच शिक्षण झालेल्या माझ्या बाबतीत </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">अनेक </span><span style="font-size: large;">गोष्टी बदलल्या. तशी अगदी लहान टीचर, मुलांना सुद्धा लवकर पचवता </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">आली माझी सुद्धा language त्यांच्या जवळपासचीच असल्याने communication barrier कधी आला नाही. तर हे माझे students "फार हुश्शार" आहेत.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">आणि गम्मत नाही करत खरच हुशार आहेत.</span> <span style="font-size: large;"> एकतर पटापट शिकणारे आहेत ज्यामुळे माझं काम सोपं झालं आहे. टीचर लोकांना फक्त हुशार मुलं असून चालत नाही, रोज lecture ला यायला पाहिजे, वेळेवर journals, practicals submit पण करायला हवीत ना. तिथे थोडी गडबड होते आणि मग ह्या मुलांच्या सुपीक डोक्यातून अनेक भन्नाट </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">कारणे निघतात, आता मी त्याचेच काही नमुने देणार आहे.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> अगदी पहिल्या दिवसा पासून सुरु करायचं म्हणलं तर "अरे lectures सुरु झाले पण!!!! आम्हाला वाटलं टीचर नसतील आले, म्हणून आम्ही </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">नाही</span> <span style="font-size: large;">आलो!!!!" हे काही फार अचंबित करणारं कारण नाही हे मान्य पण हे पाहिलं होतं. Lectures सुरु होऊन चांगला महिना पंधरा दिवस झाल्या नंतर "Madam मेरी तबियत इतनी ख़राब थी ना क्या </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> बताऊ?? Doctor ने bed rest लेने बोला था" आता कारणा वरून हे </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">कुणा नाजूक साजूक मुलीनी दिलेलं कारण वाटू शकतं पण नाही, हे कारण मला एका धडधाकट ६ फूट उंच मुलानी दिलं ज्याच्या प्रकृतीकडे</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">बघून हा निदान मागचं पूर्ण वर्ष आजारी पडला असेल असं कुणाला सुद्धा </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">वाटणार</span> <span style="font-size: large;">नाही, पण असो कारण तर आहे ना. ह्या कॉलेजची इतकी मुलं </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">कशी आजारी पडतात??? असा "भाबडा" प्रश्न माझ्या मनाला पडला.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">नंतर नंतर मग मुलं हे कारण देताना आणि मी ऐकताना चेहऱ्यावर </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">स्मितहास्य ठेवून काम चालत असे. काही मुलं तर अगदी महिन्या</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> भराने येऊन "Actually mam आज मेरा college का पहला दिन है!!!!"</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">"अरे वाह! well-come to college ,आज कैसे आना किया??" इति मी </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">"वो मेरी mummy बीमार थी फिर papa भी काफी बीमार थे तो नहीं आ </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">पाया" आता पोरं स्वतःवरून चक्क "Mummy,Puppa" </span><span style="font-size: large;">परेंत पोचली होती.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> आता महिना झाला म्हटल्यावर practical submission ची वेळ आली, </span><span style="font-size: large;">इथे होता turning point एक से बढ़कर एक कारणे मी इथे ऐकली. "माझं journal ती माझी मैत्रीण घेऊन गेली आणि आता ती </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">hospital मध्ये admit आहे" ,"का??" , "फार serious झाली ती मग </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">हलवावं लागलं" ह्या कारणाच्या खोलात जाऊन उपयोग नाही हे माझ्या </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">लक्षात आल्या मूळे मी "ठीक आहे नंतर दे" असं म्हटल्यावर "thank you mam!!" (आनंदाने) म्हणत जाताना दारातून वाकून "ती माझी मैत्रीण पण नाही देऊ शकणार बरका journal(!!!!!)" हे सांगायला </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">ती मुलगी विसरली नाही. अशीच admit होण्या आणि करण्या ची गाथा सुरु राहिली. आता admit झाल्या नंतर "पाठवणी" पण करावी लागते पण ती अगदी तरुण लोकांची कशी करणार? तेव्हा "आजी , आजोबा", "कामी" येतात, आता परेंत मी निदान अर्धा डझन तरी</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> "आजी, आजोबांच्या आत्म्याला परमेश्वर शांती देओ(!!!!)"अशी</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> प्रार्थना केली आहे. एक मुलगा तर इतका "दुखी" झाला होता कि</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> ह्याला "best actor 2011" देऊनच टाकावं असं मला वाटत होतं.<br /> "माझं reason genuine आहे madam, तुम्ही माझ्या journal वर</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">late mark नाही लाऊ शकत(!!!)" अश्या प्रेमळ धमक्या मला हि मुलं </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">सारखी देत असतात. </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> आता जे कारण मी तुम्हाला सांगणार आहे ते माझ्या साठी तरी "out of the world" होतं. एका मुलीला परिक्षेला नं </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">आल्या बद्दल मी विचारलं तर तिने मला कारण काय सांगव??</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">"मेरी chemotherapy चल रही है mam(!!!!!!!!!!!), I can't even explain the pain that I experience daily, I have to go to Mumbai for the treatment so I couldn't come, I have medical certificate with me if you want",</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> Ohhhhh Myyyyy Gooooddd!!!! </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> मी फक्त खुर्चीतुन उडायची बाकि राहिले होते ती मुलगी मला "medical certificate" पाहिजे का म्हणून विचारात होती, आणि माझी नजर तिच्या केसांकडे गेली chemo मध्ये माणसाचे केस </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">गळतात असं मी ऐकलं होतं पण ह्या सुंदरीचे केस hair settler कडून आत्ताच सेट करून आणल्या सारखे वाटत होते, अहो</span></div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">अगदी तिच्या नखांची nail paint सुद्धा निघाली नवती.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> आता बोला!!!!! </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> असाच एक मुलगा आला सकाळी सकाळी अगदी घाईत,</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">lecture केले नाही वगरे सोपस्कार झाले. मग मूळ मुद्द्याला हात घातला गेला "मी आत्ता पुण्या वरून आलोय, हा आत्ता गाडीतून उतरलो आणि भेटायला आलो", "बापरे इतकी घाई का रे बाबा???"</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">"नाही madam तुम्ही journal submit करायला सांगितलं होतं ना ते नाही झालं हे सांगायला आलोय". किती कर्तव्य तत्पर असतात नाही मुलं आपण उगाचच त्यांच्यावर आरोप करतो.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> परवा एक मुलगी आली "mam तुम्ही stats शिकवता का?"</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">"हो", "मी sy ची आहे, actually मी medical leave वर होते(!!!!!)"</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">medical leave वर शिक्षक असल्यचे अत्तापारेंत ऐकिवात होते </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">हि बया student असतांनाच अश्या leave घ्यायला लागली होती,</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">"मला कॉलेज मधूनच admit केलं होतं,(पुन्हा admit) २ महिने मी hospital मध्ये होते परवाच discharge मिळाला आणि तुम्हाला भेटायला </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">आले",मला आता परेंत आजारी माणसाला भेटायला जाणे माहित होते </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">आता आजारी माणसे आपल्याला भेटायला येतात हा बदल मजेशीर </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">होता. विचारपूस करून ती मुलगी गेली lecture ला येते म्हणाली </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">आणि दुसर्या दिवशी lecture झाल्यावर आली, मला म्हणाली "actually mam माझ्या बहिणीचं लग्न आहे म्हणून मी येऊ शकणार </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">नाही हे सांगायला मी आलेय" तिचं येणंच मला अनपेक्षित होतं पण मी तिचं reason ऐकून घेतलं, दिवस संपला घरी आले काही कारणाने </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">calender बघितलं कोपऱ्यात लिहिलं होतं "ह्या महिन्यात उपनयन आणि विवाह मुहूर्त नाहीत".............</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> </span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> </span><span style="font-size: large;"> </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> </span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"> </span></div>
</div>
Harshadahttp://www.blogger.com/profile/09967537670240053035noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-2164570000244835774.post-75016371611034600972011-08-11T04:48:00.000-07:002011-08-11T04:48:17.598-07:00गोष्ट एका चोरीची<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> एक आटपाट नगर होतं, नगरात सगळे सुखात नांदत होते. खाण्या-पिण्याची चंगळ होती, नगरातले लोक "मिळून-मिसळून" राहत. प्रत्येकाकडे नोकरी होती, मुला-बाळांना शिक्षणा ची चांगली सोय होती. प्रत्येकाचे घर म्हणजे वास्तुकलेचा एक उत्कृष्ट नमुना होते. एकाने घरात नवी वस्तू आणली कि दुसर्या कडे ती लगेच येई. कामवाल्या बाया नियमित येत,फेरीवाले तर अगदी न चुकता येत असत. नगरात कायदा सुव्यावास्थे ची स्थिती तर फारच उत्तम होती. </span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> अर्थातच लोकांचा bank balance चांगला होता. पण तेथील काही लोकांना एक खोड होती, आपल्या बॅंके च्या account मधले किती पैसे कोणाला द्यायचे, कशाच्या FD बनवायच्या आणि किती policy मध्ये टाकायचे ह्या बद्दल ते लोक "भ्रमणध्वनी" वर जोर-जोरात "चर्चा" करत. काही बायकांनी तर locker चा number तेवढा सांगायचा बाकी ठेवला होता. "Mobile कंपन्यांच्या अवकृपे मुळे" त्या "बिचाऱ्या" लोकांना गच्चीत किंवा चक्क रस्त्यावर येऊन बोलावे लागे आणि तेही "कोकलावे" लागे. ह्या रोजच्या सरावा मुळे त्या लोकांचा आवाज "फारच" मोठा झाला होता. "नियमित" त्या नगराला भेट देणार्यांच्या "कानातून" हि गोष्ट सुटणारी न्हवती. हा प्रकार न करणाऱ्या इतर लोकांना मात्र ह्या गोष्टीचे tension येई, ते आपल्या कडून अशी काही चूक होणार नाही याची पूर्ण दक्षता घेत. </span></div></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> जोरात फोन वर बोलणे इतकीच लहानशी गोष्ट त्या नगरा ची शांतता भंग करण्यासाठी पुरेशी होती. एके दिवशी त्या सुंदर, शांत आणि सुशिक्षित लोकांच्या नगरात "दरोडा" पडला आणि हाहाकार उडाला!!! लोक चिंताग्रस्त झाले. "आता काय करावे??, कुणाकडे जावे??" हे कळेना. सुरक्षा रक्षक पाहणी करून गेले पण चोरांचा काही पत्ता लागला नाही, पण </span><span style="font-size: large;">सुरक्षा</span><span style="font-size: large;"> रक्षक एक रात्रपाळीचा शिपाई देऊन गेले. तो रात्री नगरच्या सुरक्षेची काळजी घेई. त्याच्या येण्याने लोकांचा जीव भांड्यात पडला आणि नंतर काही दिवस चोरी सुद्धा झाली नाही. लोकांना वाटले "चला सुटलो" , "त्यांचा" फोन वर जोरात बोलण्याचा सराव अबाधित पणे चालूच होता. परत चोरी झाली आणि मग मात्र छोट्या-मोठ्या चोऱ्या होताच राहिल्या आता लोकांना सवय झाली होती. </span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> असेच दिवस जात होते, लहान मुलांच्या परीक्षा झाल्या आणि ती मामाच्या गावाला जायचा हट्ट धरू लागली. अश्यातच एक "tension" घेणाऱ्या घरातील लोकांना लग्नाचे बोलावणे आले, जुन्या मित्राच्या मुलाचे लग्न होते, सगळा मित्र परिवार भेटणार म्हणून लग्नाला जाणे नक्की केले. रेल्वेची तिकिटे काढली चारही तिकिटे "confirm" मिळाल्याने घरातील लोकांच्या आनंदाला उधाण आले होते. पण 'आपण घरी नसताना आपल्या घरी चोरी झाली तर?' अशी पुसटशी भीतीहि त्या लोकांना वाटली. शेवटी चांगल्या प्रकारे कडी-कुलुपे घालून सर्व नीट बंद असल्याची खात्री करूनच लोक निघाले. </span></div></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> प्रवास लांबचा होता, पण तोही पूर्ण झाला आणि लगीन घरी लोक पोचते झाले. विधी एका मागून एक चालूच होते, आगत स्वागत झाले. बरर्याच वर्षांनी मित्र भेटल्याने सगळे आनंदात होते. रिंगण करून गप्पा मारण्यात वेळ जात होता. कोण कुठे आहे? काय करतो आहे? कोणाला किती मूले आहेत? मूले कित्ती मोठ्ठी झाली (आपण किती म्हातारे झालो) अश्या मजेशीर चर्चा चालू होत्या. लगीन घरची सोय चांगली होती आणि कार्यक्रम सुद्धा उत्तम प्रकारे आखला होता अश्यातच दोन दिवस कधी गेले समजलेच नाही. सगळ्यांचे फोन नंबर, पत्ते घेऊन परत भेटण्याचे नक्की करून मग "घरातील" लोक निघाले. जाताना एक मित्रकडे एक-दोन दिवस मुक्काम करण्याचा बेत होता. त्या प्रमाणे लोक मित्रकडे आले, बर्याच दिवसांनी मित्र, परिवारा सकट आल्या मुळे यजमान खुश होते. त्यांनी आणि त्यांच्या परिवाराने मोठ्या प्रेमाने पाहुण्यांचा पाहुणचार केला. </span><br />
<div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> असाच मजेत एक </span><span style="font-size: large;">दिवस गेला तिसर्या दिवशीच "घरातील" लोकांचे परतीचे "confirm" तिकीट होते. आणि काळाचा आघात झाला घरातल्या लोकांचा "भ्रमणध्वनी" खणखणला घरा जवळ राहणाऱ्या एका गृहिणींचा तो फोन होता. "घरात, चोरी झाली होती!!!", "दोन दिवसांपासून घरातील light चालू आहेत, तुम्ही तर घरी नाही मग </span><span style="font-size: large;">हे कसे झाले?".</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> अनर्थ!! घोर अनर्थ!!!! "घरातील लोकांनी" इतरांना कुलूप लावायला सांगितले आणि फोन </span><span style="font-size: large;">वरूनच पोलिसांना खबर दिली. सर्व जुळवाजुळव करून आणि "confirm" तिकीट cancel करून ते निघाले, </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> पण नशिबाची पण </span><span style="font-size: large;">थट्टा बघा ज्या गाडीने निघाले ती गाडी "नगरात" जवळपास सतरा तासांनी पोचली (जो प्रवास १०-१२ तासांचाच होता). आपल्या लाडक्या घराची अशी अवस्था झालेली बघून "लोकांच्या" अश्रूंचा बांध फुटला!!!!! पण जे गेले ते तर गेलेच!! वडिलोपार्जित पूजेचे साहित्य, जिव्हाळ्याचे दागिने सगळेच नदारद होते. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> "घरातील" लोक आलेले पाहून इतर "मिळून-मिसळून" राहणारे लोक सुद्धा आले. "दार नीट लावून गेले नव्हतात का?", "हे तुमचं दार आहे न त्याची दिशाच चुकीची आहे, इथे अश्या घटना होणे स्वाभाविक आहे(???)", "तुमच्या कडे फार काही असेल असं वाटत नाही हो!!!", "अहो दागिने न</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> नेहेमी locker मधेच ठेवावे", "घरात कुणाला तरी झोपायला सांगायचं न!!"</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> "आता काई वस्तू सापडणार नाहीत बघा, मी सांगते आमच्या ह्यांच्या ओळखी आहेत पोलिसात पाहिजे तर हे शब्द टाकतील तुमच्या साठी(!!), मिळालं काही नशिबाने तर मिळेल!!!!!"</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> एवाना "घरातील" लोकांचा "नशीब" ह्या शब्दाचा चांगलाच साक्षात्कार झाला होता. पोलीस आले, मोठा ताफा घेऊन आले!!! ताफ्यात "गोल्डी" नावाची काळ्या रंगाची कुत्री होती, घरात तिने चोरांचा वास घेतला, दरम्यान तिला सांभाळणारा पोलीस तिच्या "उत्कृष्ट" कामाचे अनेक किस्से घरातील लोकांना सांगत होता. हवालदिल झालेल्या त्या "बिचाऱ्या घरातील" लोकांकडे त्या कथा ऐकण्या पलीकडे काही गत्यंतर नवते. त्या पाठोपाठ एक "finger print expert" येवून गेला, त्याने घरात अनेक ठिकाणी काळी पावडर लाऊन "</span><span style="font-size: large;">finger prints" घेण्याचा प्रयत्न केला.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">घरात आलेले चोर हे काही साधे नव्हते ते "सराईत गुन्हेगार" असल्याचे त्याच्या तपासात स्पष्ट झाले. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> अश्या प्रकारे ते घर "वास्तुशांत" झाली तेव्हा सुद्धा जितक्या लोकांनी बघितले नसेल तितक्या लोकांनी बघितले. सगळ्या नगरात, इतका फौज-फाटा आला हि बातमी वेगानी पसरली, भेटायला येणार्यांचा ओघ निदान महिनाभर तरी चालूच होता, चोरी झालेल्या रकमेच्या काही टक्के </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">रक्कम तर आल्या-गेल्यात गेली. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> पण हा विचार कुणीच केला नाही कि त्या घरातील लोकांना काय वाटेल? "आपल्या घरात कुणीतरी आपण नसताना येऊन गेलं, त्या माणसांना आपल्या घरातली कुठली वस्तू </span><span style="font-size: large;">कुठे आहे हे नाही </span><span style="font-size: large;">माहिती आहे" हि भावनाच भयंकर होती. घरातील लोकांना झोप लागत नसे. आणि जिव्हाळ्याच्या वस्तू तर गेल्या होत्याच, पण म्हणतात न "time heals" तसंच झालं आणि ते हळू-हळू सावरले. वस्तू सापडल्या कि नाही हा मुद्दा गौण झाला पण एक थोडी शिकवण देणारी गोष्ट मात्र सापडली.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div></div><div style="text-align: left;"><br />
</div></div>Harshadahttp://www.blogger.com/profile/09967537670240053035noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2164570000244835774.post-12290197251953148622011-06-04T09:31:00.000-07:002011-06-04T09:31:41.560-07:00परिक्षा<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> जवळपास एक महिना झाला काही लिहिलं नाही कारण, "परिक्षा". आता वाटतं आहे चला झाली एकदाची आणि झालीच कायमची कारण आता ते tension नसणार, ती धावपळ नसणार माझं M.Sc. झालं आणि परिक्षा सुद्धा.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> थोडी nostalgic झालीये मी पण मग विचार केला कि माझ्या वयाच्या </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">जवळपास सर्वच जणांना हे exam blues जाणवत असणार. आपल्या </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">आयुष्याचा महत्वाचा भाग ज्यावर कितीही लिहिलं तरी ते कमीच.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> जर्रा आठवा आपली पहिली परिक्षा अगदी बालवाडीतली, जेंव्हा </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">परीक्षेचा अर्थ सुद्धा कळत नव्हता आईनी घोटून घेतलेल्या त्या कविता,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">गोष्टी, एक ते दहा अंक हे सगळं डोक्यात घेऊन आपण बाईंच्या समोर </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">जात असू आणि आठवलं तर आठवलं नाहीतर काहीतरी अचाट उत्तरं</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">देऊन "मी जाऊ?" म्हणून पळून येत असू . तरीही शेरा "पास". आज आपला result आहे म्हणजे काय हे सुद्धा नं कळणार वय. फक्त आता </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">सुट्टी लागणार आणि आपण आजी कडे जाणार हे माहिती असायचं.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> पुढे चौथीत पोहोचे परेंत scholarship नावाच्या प्रकारची परिक्षा असते </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">आणि ती दिली तर "फार" फायदा होतो असं आपण कुणाकडून तरी </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">ऐकलेलं असतं, मग आपण रडत कढत का होईना पण त्या परीक्षेला </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">बसतो ( ह्यातल्या "आपण" ह्या सर्वनामा वर कुणाला आक्षेप असेल तर माफी असावी कारण माझी धारणा ह्या परीक्षे बद्दल अशीच आहे). त्याच्याच सोबत शाळेच्या परीक्षांना आपण समर्थ पणे तोंड दिलेलं असतं .नाही म्हणायला कुलकर्णी बाईंनी विचारलेला "तेरा" चा पाढा आणि लेखी परीक्षेत नं आठवलेला विज्ञानाचा प्रयोग आणि त्याचं नं आठवले पण झाकण्या साठी मी लिहिलेला अगम्य,अशक्य असा नवीन प्रयोग, जो वाचून त्या बाई सगळं विज्ञान विसरल्या असतील, हे अनुभव गाठीशी होतेच( इथेच कुठे तरी मी Science ला जाणार असं वाटायला हवं होतं नाही का?) </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> तेव्हा परिक्षा आहे म्हणून माझी आई लवकर उठायची अर्थातच माझी पण झोप मोड व्हायची मग "कारणे द्या","जोड्या लावा","रिकाम्या जागा भरा" ह्या तत्सम प्रश्नांची उजळणी व्हायची, परीक्षे हून आल्यावर कुणी विचारवं "काय मग कसा होता paper?" ज्यावर आपण "छान होता, मला सगळं आलं!!" हे उत्तर देऊन मोकळं व्हावं आणि आईनी घेतलेल्या उलट तपासणीत वेगळ्याच रिकाम्या जागा वेगळ्याच शब्दांनी भरल्या आणि जोड्या चुकीच्या लावल्या हे निदर्शनास यावं असं माझं बरेचवेळा झालंय. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">"पर कुछ नहीं, चलता है! अगली बार कर लेंगे, उसमे क्या?" ह्या वाक्यांनी माझी नेहेमी साथ दिली.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> पाचवी, सहावी पासून आपला अभ्यास आपणच करायचा हा दंडक लागला आणि परीक्षेच्या काळात माझा alarm मीच लावू लागले. मग मराठी च्या पेपर च्या आधी व्याकरणाचे नियम, इंग्लिश चे शब्दांचे अर्थ आणि इतिहास, भूगोलाची सुरेख सफर माझी मलाच करावीलागे. त्यातही जो विषय नावडता त्याच्या पेपर च्या वेळी अभ्यास करतांना प्रचंड झोप येई मग परिक्षा hall मध्ये उत्तरं आठवतांना होणारी तारांबळ, "ह्याचं उत्तर तेच नं जे मी खिडकीत बसून अभ्यास करतांना वाचलं होतं", नाहीतर उत्तर आठवलं नाही तर मग "आता काय ठोकू बरं?" असा चाललेला स्व-संवाद जो अगदी आता आता परेंत कायम होता. अश्याच नववी परेंतच्या परिक्षा गेल्या.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> आणि मग आली "परीक्ष्यांची राणी", "दहावी" आहाहा काय तो माज!</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">"दहावी ची मुले" असा एक वेगळा समाज असावा अशी त्या मुलांना वागणूक मिळते. सगळे नियम वेगळे, अचानक काय झालं आपल्या आजूबाजूच्यांना हे आपल्याला कळतच नाही. सावराव तोवर पहिली तिमाही येते आणि रंग दाखवून जाते, "पहिली बोर्डाची परिक्षा आहे बरं, चांगली दे. नाही म्हणजे इथे confidence मिळाला तर मग फारच चांगलं होईल हो!","दहावीची परिक्षा हा आपल्या आयुष्याचा turning point असतो बरं बाळा!!, चांगली दे" ह्या आणि अश्या अनेक वाक्यांनी आपण भांबावून जातो आणि जमेल तसा अभ्यास करतो. आपल्या अभ्यासाची प्रगती, अधोगती क्लास मध्ये सतत चालणाऱ्या परिक्षा दाखवत असतातच.</span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">prelims च्या दिव्या मधून निघून आपण आपल्या पहिल्या वहिल्या PL </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">परेंत पोचतो. तेव्हा काय बडदास्त ठेवली जाते लोकहो!! हातातच ताट काय,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">वेळेवर चाहापाणी काय वा वा वा !!! पण हे सगळं ह्या साठी कि "चांगले मार्क मिळव राजा, बर्याच अपेक्षा आहेत तुझ्या कडून". माझा स्वतःचा </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">दहावीच्या परीक्षेचा अनुभव काही असा होता, पहिला पेपर मराठीचा तशी विषयाची भीती वगरे फार न्हवती पण नवी जागा नवे लोक ह्यांच्यात परीक्षा देण्याचा पहिलाच अनुभव. बरं जाताना पेन, पेन्सिल इ. इ. सोबत </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">"Hall Ticket" नावाचा प्रकार प्रथमच सोबत न्यावा लागणार होता. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">परीक्षा केंद्रावर एक तास आधीच पोहोचा वगरे वगरे गोष्टींचा भडीमार,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">ह्या गोष्टी सांगताना लोक नेमक्या "अहो त्या राणेंची गाडी पोराला परीक्षेला नेता नेता बंद पडली हो!! मग काय तारांबळ, रिक्षा शोध न बस शोध शेवटी उशीर झालाच पोचायला, तुम्ही आपलं लवकर निघा हो, एक आपला अनुभव सांगितला!!" अश्या आठवणी आणि अनुभव लोक सांगतात. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> कामवाल्या मावाशीपासून ते अगदी त्या टोका वर राहण्याऱ्या काकांपरेंत सगळ्यांना मला शुभेछा देण्याची आणि "अनुभव" सांगण्याची भारी हौस.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">center वर पोहोचे परेंत "आपली गाडी बंद तर नाही ना पडणार?"," आपला नंबर नक्की इथेच असेल ना?" असे एक ना हजार प्रश्न. उत्तरं मिळतात आणि माझी स्वारी परीक्षेला पोचते, पेपर बरा असतो त्यामुळे tension कमी होतं अशीच सगळी परीक्षा संपते आणि तीन महिन्याची मोठ्ठी सुट्टी लागते. ह्या सुट्टीमध्ये सुद्धा परीक्षेच्या भुताने माझी पाठ सोडली नाही,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">मी परीक्षे ला पोचले आणि center कुठेतरी दूर डोंगरावर होतं अशी स्वप्नं </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">मला नेहेमी पडायची result जवळ येतांना तर विचारू नका त्याच दिवशी </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">पेपरात भविष्य "अनिष्ट घटना घडेल(?)" असे आल्या वर सांगा बरं काय अवस्था झाली असेल माझी. थोड्या फार फरकाने अशीच माझी बारावी सुद्धा गेली आणि "बोर्डाच्या दोन दोन परीक्षा आपण पास झालो!!" म्हणून मला स्वतः बद्दल फारच अभिमान वाटू लागला.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> पुढे B.Sc. ला फार परीक्ष्यांची सवय झाली म्हणून कि काय फार त्रास झाला नाही. नाही म्हणायला chemistry च्या practical मध्ये केलेली </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">गडबड आणि चुकवलेली readings गालबोट लावायला पुरेशी होती. semester पद्धतीशी पहिली ओळख आणि मग गाढ मैत्री इथेच झाली.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> M.Sc. ची परीक्षा मात्र सर्वांपेक्षा अगदी वेगळी, तुमचं अख्खं notebook जरी पाठ असेल तरी परीक्षेला बसल्या वर," मी काही अभ्यास केलाय कि नाही?" असं वाटायला लावणारी परीक्षा मी इथे अनुभवली.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">घरा पासून दूर hostel मध्ये राहून नवीन जागेवर अभ्यास करून परीक्षा देण्याचा thrilling अनुभव मी ह्या परीक्षे मुळे घेतला. कधी नं बघितलेले </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">मार्क ह्या परीक्षेनी मला दाखवले आणि त्यातून काय आणि कसं शिकावं हे सुद्धा दाखवून दिलं. ह्याच परीक्षेत अनेक वेळा अश्या सुद्धा आल्या कि पेपर लिहिता लिहिता मी आपल्याला किती मार्क मिळतील ह्याचं गणित मांडत बसले. त्या नुसार मग A सुटतो आहे का B,C वरच समाधान मानावं लागणार कि अजून काही दिव्यं बघावं लागणार आहे ह्याची तयारी करावी </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">हे clear व्हायचं. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> सर्वच परीक्षांमध्ये महत्वाची गोष्ट म्हणजे "option" ला टाकणे.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">त्याच्या शिवाय परीक्षा होतंच नाही. मग पेपर ला गेल्या वर "अरे मी त्या पाचव्या chapter मधले दोन proofs नाही केले यार!!","मी तर तो अर्धा chapter option ला टाकला आहे", अश्या गप्पा चालू असतात मी ह्या सगळ्यात पडत नाही कारण मला एव्हाना हे लक्ष्यात आलं असतं कि हे लोक ज्या पाचव्या chapter बद्दल बोलतायेत," तो मी अख्खा option ला टाकला आहे!!!!". " पेपर च्या एक तास आधी पासून अभ्यास बंद करावा" हे मी अगदी तंतोतंत पाळते (M.Sc. ला एकाचा अर्धा झाला).</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> काही प्रकार च्या परीक्षा आहेत ज्याचा मला अगदी मनापासून तिटकारा आहे आणि त्या म्हणजे "Entrance Exams", ह्यांची तर्हा वेगळी.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">पण जास्त भाव ह्याच खातात.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> आता माझ्या किंबहुना माझ्या वयाच्या सर्वच लोकांच्या आयुष्यातली </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">हि अशी परीक्षा संपली आहे. ज्या वर्ग बरोबर आपण बसलो आणि वर्षभर शिकलो त्या वर्गातल्या सगळ्यांसोबत बसून आपण कदाचित आता परत पेपर लिहू शकणार नाही. परीक्षे आधी आणि नंतर ची मजा, thrill आता आपण miss करू कारण आता आपले सगळयांचे पेपर वेगळे वेगळे आहेत "portion" वेगळा आहे आणि "option" ला टाकता येणार नाही....... </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div></div>Harshadahttp://www.blogger.com/profile/09967537670240053035noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2164570000244835774.post-25448240245468615122011-04-25T08:25:00.000-07:002011-04-25T08:25:53.214-07:00नाशिक- पुणे- नाशिक<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"> <span style="font-size: large;"> </span><span style="font-size: large;">मागच्यावर्षी पुण्याला शिकायला गेल्या पासून मी हा प्रवास record तोड वेळा केला असेल. लोक blog मध्ये त्यांनी बघितलेल्या सुंदर ठिकाणाबद्दल,अविस्मरणीय प्रवासाबद्दल लिहितात. पण त्या सगळ्या पेक्षा अगदी विपरीत हा प्रवास रटाळ, कंटाळवाणा आणि बोरिंग ह्या तिन्ही </span><br />
<div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> शब्दांना पुरून उरणारा आहे. प्रवास तसा </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">आहे ५-६ तासांचाच पण वर लिहिल्या प्रमाणे अंत बघणारा. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">साथीला एखादं पुस्तक किंव्वा कानात गाणी असतील </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> तर ठीक नाहीतर मग तुमचं काई खरं नाई. ह्यावर तुम्ही </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">विचाराल, "लोक असतात गाडीत त्यांच्याशी नाई का बोलता येत?"</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">येतं कि, नाई कोण म्हणतंय पण बरेचदा तेही ह्या रटाळ </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">प्रवासाने हैराण झालेले असतात. म्हणजे कसाय नं </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">सुरवातीला बरर्याच गोष्टी होतात पण मग कंटाळा येतो हो! </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">पण काही लोक मात्र लई भारी असतात, अश्या </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">परिस्थितीत सुद्धा त्यांचा stamina टिकून असतो,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">कधी कुठल्या काकू असतील तर त्या आपल्या </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">घरच्या लोकांच्या तक्रारी करतात तर काका "व्यवस्थे" </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">बद्दल तक्रार करतात, सूर सारखाच असतो. समवयीन म्हणाल </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">तर फार कमी बोलतात. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">बरं बाहेर बघावं म्हंटल तर अशी "विहंगम" दृश्य दिसतात </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXgTkL1lmRtsw0ij34H1Iq8iZ_Gb0pLghOQjdY-IDzhUzjruTJA75PjhF3MmvfrQ2732dVqFPAz0mcM4ai2fk6v00EiBNfwRjA2CUuflph1qg9gREJJVNZywUt1mnohiU1cT3fy3Jz6Psq/s1600/DSC01486.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" i8="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXgTkL1lmRtsw0ij34H1Iq8iZ_Gb0pLghOQjdY-IDzhUzjruTJA75PjhF3MmvfrQ2732dVqFPAz0mcM4ai2fk6v00EiBNfwRjA2CUuflph1qg9gREJJVNZywUt1mnohiU1cT3fy3Jz6Psq/s320/DSC01486.JPG" width="320" /></a></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0rXoHsGO0gG9KM8X8MFCq2OGIH2fgWSKR64LTD5_ayDJFSJmVJ8nTd_7u49v2QpZu5gKlbvbuepRSnoCsGxWtChsYQz4en7eDrFh7m1Jk2FKOR9xqPih8tYEUjMApt_p2Fi6oVnXUvlcC/s1600/DSC01487.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" i8="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0rXoHsGO0gG9KM8X8MFCq2OGIH2fgWSKR64LTD5_ayDJFSJmVJ8nTd_7u49v2QpZu5gKlbvbuepRSnoCsGxWtChsYQz4en7eDrFh7m1Jk2FKOR9xqPih8tYEUjMApt_p2Fi6oVnXUvlcC/s320/DSC01487.JPG" width="320" /></a></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> ह्या वर जर तुमचं मत असं असेल कि हि उन्हाळ्यातली </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">चित्रं आहेत इतर ऋतूत परिस्थिती चांगली असेल तर </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">उत्तर आहे "नाही". म्हणजे दोन चार पानं जास्त लावून </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">टाका झाडांना अजून फारसा काही फरक नसतो. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">"टकले डोंगर" प्रकार इथे विपुल प्रमाणात बघायला मिळतो.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkVocDJKAxVh-OSXtBg00qBdZRTOW3wX-ReN1fQ1bgQnbeFsiViJie13LFAt9aNme-dVvR_udR7fmtk5fSu_JCMjejfyLKlXZUjOwIoCT43J5Ygtyg8d13l0uCqFz5fOOnVITTLyuUyuRV/s1600/DSC01492.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" i8="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkVocDJKAxVh-OSXtBg00qBdZRTOW3wX-ReN1fQ1bgQnbeFsiViJie13LFAt9aNme-dVvR_udR7fmtk5fSu_JCMjejfyLKlXZUjOwIoCT43J5Ygtyg8d13l0uCqFz5fOOnVITTLyuUyuRV/s320/DSC01492.JPG" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAaO3xzmbqvQ4XprXGbMbiZXomp95R_a7M4hSayhGKqywKnJIgmiWkhr79plL3QfM1sURXgFF9lI1rcN0EbWJXs9FaeWTV2R9AuOR-zPBDrSnqhw5cQstHXN23C5JfxXFKt1hlTexZ3Ihc/s1600/DSC01503.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" i8="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAaO3xzmbqvQ4XprXGbMbiZXomp95R_a7M4hSayhGKqywKnJIgmiWkhr79plL3QfM1sURXgFF9lI1rcN0EbWJXs9FaeWTV2R9AuOR-zPBDrSnqhw5cQstHXN23C5JfxXFKt1hlTexZ3Ihc/s320/DSC01503.JPG" width="320" /></a></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">मला काय वाटतं इथल्या traffic मुळे त्यांची अशी अवस्था </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">झाली असेल. खरंच प्रचंड traffic असतं हो या रस्त्यावर.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">बस सोडून अजूनही साधनं आहेत येण्याजाण्याची,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">आता हेच बघा ना. </span> </div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6caiF5uHfTP8ozUhx2N8uCf-A6h1J-RRs1fQMG4GmJh41693LvQB1Y2izfjfOnnhygA4BeuGm3xf8NSf4XpJG7ElDbArDVWgErxYonXmu_nOs2PXXygBY4jCU9HyeFjoZjS0d6mIUS5mn/s1600/DSC01491.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" i8="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6caiF5uHfTP8ozUhx2N8uCf-A6h1J-RRs1fQMG4GmJh41693LvQB1Y2izfjfOnnhygA4BeuGm3xf8NSf4XpJG7ElDbArDVWgErxYonXmu_nOs2PXXygBY4jCU9HyeFjoZjS0d6mIUS5mn/s320/DSC01491.JPG" width="320" /></a></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;"> हा प्रवास आता इतका अंगवळणी पडला आहे न कि</span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;">कोणतं गाव आलं हे नुसत्या त्या गावच्या काही दुकानांच्या </span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;">पाट्या बघितल्या कीच लक्षात येतं. "आळेफाटा ट्रोमा सेंटर" </span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span>बघितल्या वर "आळेफाटा" आलं हे समजावं, दुकानांची</span></span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span>अफाट गजबज म्हणजे "मंचर",तर "प्रवरा" शब्द नावात असलेली </span></span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;">दुकानं "संगमनेर" ला असतात. तीच प्रवरा नदी सध्या काही </span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;">अशी दिसते आहे.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRhN1_27S34KI-JDT8HT0qmjYoIz7xt335jtKVpkAgNZ444IBv5tEmavOO9jIQYLV3OFjzsn_EhL_ioj6jlPF7PDIKV53lCgnW24oX87-xg0cWVMpEdcGLjUCnSaSd7xnc1NWI-3sMuBVJ/s1600/DSC01511.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="179" i8="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRhN1_27S34KI-JDT8HT0qmjYoIz7xt335jtKVpkAgNZ444IBv5tEmavOO9jIQYLV3OFjzsn_EhL_ioj6jlPF7PDIKV53lCgnW24oX87-xg0cWVMpEdcGLjUCnSaSd7xnc1NWI-3sMuBVJ/s320/DSC01511.JPG" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;">असो, मध्ये भूक लागल्या वर आपण "दौलत" ची पाटी शोधावी </span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;"> तर "विट्ठल कामत" सुद्धा "छान" ची खुण करत </span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;">आपल्या "Vitthal Kamat's" ची ad करत असतात.</span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;">ह्या वळणावर आता "काठीयावाड" चा board दिसेल </span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;">असं वाटतं आणि तो दिसतोही, तसाच "गारगोटी" संग्रहालयाचा </span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;"> board कधी पासून त्याच वळणावर ताटकळत उभा आहे.</span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;">पुढे पुण्या जवळ जातांना महत्वाची गोष्ट दिसते ती म्हणजे </span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;">नवी बांधकामं आणि अर्धवट अवस्थेतले flyovers ,</span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;">"बांधकाम चालू आहे" ची पाटी सांभाळत. ह्या दरम्यान </span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;">"hot chips" चा देशी अवतार "गरम वेफर्स" आणि </span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;">"मास्तर नाश्ता सेंटर" आपले वेगळेपण जपत असतातच. </span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;"> हि तर झाली पाट्यांची कथा, बाकी काही गोष्टी ज्या </span><span style="font-size: large;"> तुमचं लक्ष वेधू शकतील त्या म्हणजे मध्ये लागणारी</span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;"> गावं. तसं गावांत काय मजेशीर असणार म्हणा पण </span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;">त्यांचा "typical" पणा त्यांना मजेशीर बनवतो. दुकांनांची </span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span><span>गजबज,नावांची hordings ह्या त्यातल्याच काही गोष्टी. </span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTx1lHnd-AcznyxI4XANfCuKQdFTjMk0WwNvn7iGYdwnC8buakMfHP1vDmu-Ystd4mS8WEPzi4Koccq4dQSRYiwNmcIwAwcem44n6LdVMGEDaf6Ub5fJ9sRiWK5ww0Jc-quPYRlzHzN2hA/s1600/DSC01515.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" i8="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTx1lHnd-AcznyxI4XANfCuKQdFTjMk0WwNvn7iGYdwnC8buakMfHP1vDmu-Ystd4mS8WEPzi4Koccq4dQSRYiwNmcIwAwcem44n6LdVMGEDaf6Ub5fJ9sRiWK5ww0Jc-quPYRlzHzN2hA/s320/DSC01515.JPG" width="320" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjC7HdjPPkWzgM_KfI0tABEMN5N9XbyN5EBAsX90VR9JEYvHOK0yyUFjw6Dy8kD7Gk8W7tNrTx0LoQ1wwMJB8ezG1EG7XmfeuRVqaUle5il11PBSy4_TJcPwNCRanZAw3_0-_85m8Xgfdlq/s1600/DSC01517.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" i8="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjC7HdjPPkWzgM_KfI0tABEMN5N9XbyN5EBAsX90VR9JEYvHOK0yyUFjw6Dy8kD7Gk8W7tNrTx0LoQ1wwMJB8ezG1EG7XmfeuRVqaUle5il11PBSy4_TJcPwNCRanZAw3_0-_85m8Xgfdlq/s320/DSC01517.JPG" width="320" /></a></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span><span> </span> </span> </span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;"> घराबाहेर वाळू घातलेली गादी आणि वर फडकणारा </span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;">झेंडा सुद्धा</span> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBEaWU8lby7Zrd_UT2eaaIdxEn9E6fxP5wXesdc4j_OhNcvD9XvQsTkb8RvosZ4othjGlC2duwOowXoKzmMTfE5uEVcFAVnR90kHsv6YQFB9I_lXn0BiAfHTF409Bp0SzaqNP-3fuwRGeB/s1600/DSC01522.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" i8="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBEaWU8lby7Zrd_UT2eaaIdxEn9E6fxP5wXesdc4j_OhNcvD9XvQsTkb8RvosZ4othjGlC2duwOowXoKzmMTfE5uEVcFAVnR90kHsv6YQFB9I_lXn0BiAfHTF409Bp0SzaqNP-3fuwRGeB/s320/DSC01522.JPG" width="320" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_8cKOY8l5ijm0ZyAARMeNN9fWhktQSye3svWLS5IcGXt-tUyL0olv7Yha8HJzK5ddM_hCxQ3Dn-YZE2sfKLBLW2yGvk5WgrAI4e6v_IGvlcjyVsBpJRDIXgNBj-a8oHIZExIzuUA93K9b/s1600/DSC01523.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" i8="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_8cKOY8l5ijm0ZyAARMeNN9fWhktQSye3svWLS5IcGXt-tUyL0olv7Yha8HJzK5ddM_hCxQ3Dn-YZE2sfKLBLW2yGvk5WgrAI4e6v_IGvlcjyVsBpJRDIXgNBj-a8oHIZExIzuUA93K9b/s320/DSC01523.JPG" width="320" /></a></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"> </div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;">तुम्ही आकोडा टाकून वीज घेण्या बद्दल ऐकलं असेलच ना </span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;">हा बघा त्याचा एक नमूना </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRKLV8D7A6W-ZIIKDwgLnzlbVEZ7h18soDKJKV8XKt666kLxS5bHMOMzmwO6_ewQvkwoUft1GuOCoFVTwk8VaDrbAMixmaSgcLyQ7QMTycZko8uFyOmqT5KGkKyKFNELFYsg2Woy0uq8a3/s1600/DSC01519.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" i8="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRKLV8D7A6W-ZIIKDwgLnzlbVEZ7h18soDKJKV8XKt666kLxS5bHMOMzmwO6_ewQvkwoUft1GuOCoFVTwk8VaDrbAMixmaSgcLyQ7QMTycZko8uFyOmqT5KGkKyKFNELFYsg2Woy0uq8a3/s320/DSC01519.JPG" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;">तर असं मजल दरमजल करीत तुम्ही नाशिक किंव्वा पुणे </span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;">येथे पोहोचता. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjA5s46bLI-Klo4YtjeXK2behahlmEJHA120Gpgn2Tn9V_u0-6Kj22Xd_mYppHqDA15iXES9za_qOxruNyXdmNVwJ-HFFgZXu-gdLh4DDYgfCVv3zCVyVaVGJUdFqbL0HpQby582fLoYkGa/s1600/DSC01513.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" i8="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjA5s46bLI-Klo4YtjeXK2behahlmEJHA120Gpgn2Tn9V_u0-6Kj22Xd_mYppHqDA15iXES9za_qOxruNyXdmNVwJ-HFFgZXu-gdLh4DDYgfCVv3zCVyVaVGJUdFqbL0HpQby582fLoYkGa/s320/DSC01513.JPG" width="320" /></a></div><br />
<span style="font-size: large;"> ५-६ तासांच्या रटाळ प्रवासला अलविदा करून पुन्हा </span><br />
<span style="font-size: large;">आपल्या कामाला जाता परत तोच प्रवास करायचा असतो ना.</span><br />
<br />
<br />
<div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">टीप: ह्या blog मधले सगळे फोटो मी काढलेले असून कुठूनही</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">"ढापलेले" नाही.</span></div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span></span> </span> </div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: left;"> </div></div>Harshadahttp://www.blogger.com/profile/09967537670240053035noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-2164570000244835774.post-16928993842007628222011-04-09T04:13:00.000-07:002011-04-09T04:13:14.048-07:00Morning Walk<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: left;"> <span style="font-size: large;">काहीतरी व्यायाम करायला पाहिजे नाई का stamina राहायला हवा ना</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">दिवसभर धावपळ करायला मग Morning Walk हा त्या वरचा उत्तम </span><span style="font-size: large;"> उपाय. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> आमच्या विद्यापीठाचा परिसर म्हंजे सकाळी भटकंती करायसाठी अगदी योग्य.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">सकाळी ताजा ताजा "लोकसत्ता" घेऊन माझी स्वारी निघते. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">काही दिवसांपूर्वी परेंत माझे headphone सुद्धा असायचे साथीला पण आता तेही </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">कानात वारा गेल्या प्रमाणे चित्र-विचात्र आवाज काढू लागल्या मुळे मी</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">त्यांना आता विश्रांती दिली आहे. मग background music </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">देण्याचं काम आता झाडांची पानं आणि त्यावरचे पक्षी करतात.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">फिरायला जातांना तरी माणसाने शहाण्या सारखं वागावं ना पण खोड म्हणा </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">कि अजून काही पण प्रत्तेक गोष्टीमध्ये विसंगती शोधायला मला फारच</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> आवडतं आणि तेच मी इथे सुद्धा करते.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> विद्यापीठाच्या परिसरात बरेच लोक Walk साठी येतात, त्यातले बर्रेच </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">स्कोडा Octavia आणि अश्याच काहीश्या नावाच्या </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">गडयामधून येतात. त्यांचं आजीचं वय आणि नाती सारखा hair cut </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">पचनी पडणं तसं जरा अवघडच पण होते मग सवय हळूहळू (मला </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">झालीये आता). श्रीमंत माणसाच्या श्रीमंतीची आणखी एक निशाणी </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">म्हंजे त्यांचं विदेशी breed चं कुत्रं. त्या सुंदर हिरवळीवर खेळणारं</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">ते कुत्रं दिसतं फारंच गोंडस पण असतं अंमळ चक्रम. हो आणि </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">नावा बद्दल म्हणाल तर ह्या कुत्र्यांची नावं Jimmy,Tommy,</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;">Rocky इ. इ. तर असतातच. अगदी कुणाशीही आपल्या कुत्र्यानं</span> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">खेळलेलं मालकाला आवडत नाही आणि सगळ्या प्रकारच्या </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">माणसांच्या पायाची चव घेतल्या वाचून कुत्र्याला राहवत नाही. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">मग oh baby!! no no no don't do that अश्या प्रेमळ orders </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">मालक सोडत असतो आणि कुत्रं त्या पाळत नसतं.</span></div><div style="text-align: left;"> <span style="font-size: large;">इथे येण्याऱ्या जवळपास सर्वच लोकांना सर्व प्रकारची योगिक </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">आसने येतात अशी माझी ठाम समजूत आहे. तुम्हाला माहित असलेल्या </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">किव्वा येत असलेल्या आसना पेक्षा निदान शेर भर तरी जास्तच आसने (का चित्तथरारक प्रदर्शनं) मी इथे बघितली आहेत. आणि हे लोक हे प्रकार अगदी सफाईदार पणे करतात असं मला तरी वाटतं. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">अजूनही काही व्यायाम प्रकार आहेत ज्याला laughter therapy </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">म्हणतात, हा व्यायाम प्रकार केल्या नंतर ह्या लोकांचे चेहेरे बघितले कि आपल्याला नक्कीच हसू येतं. रोज सगळी औषधं वेळेवर घेणारे हे </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">लोक हा हसण्याचा डोज पण नं विसरता घेतात,कोण जाणे दिवसभर </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">वेळ मिळेल नं मिळेल. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> सुंदर वातावरण पुष्कळ लोकांना इथे आकर्षित करतं. विद्यापीठाच्या इमारतीच्या पुढची आणि मागची बाग फारच सुंदर आहे. पुढे एक कारंजा आहे ज्यातून फार खास मौक्यानाच पाणी येतं.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">दिल्ली ६ मध्ये कारंज्यावर "मस्साकली" बसते इथे "पारवे" बसतात.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">झाडं पुष्कळ असल्यामुळे अनेक प्रकारचे पक्षी दिसतात, फसलात नं </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">मी कावळ्या चिमणी बद्दल बोलत नाईये लोकहो!!!!</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">अन्य प्रकारचे पक्षी बसतात जे सुर्यानारायानाच्या साक्षीने इथे </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">"अभ्यास" करायला येतात असो.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> विदेशात म्हणे sun bath नावाचा एक प्रकार असतो इथे मी असा एक प्राणी बघितला आहे जो ह्या "sun bath " चा पुरेपूर आनंद घेत असतो आणि तो आहे "गावठी कुत्रा" ह्या हिरवळीवर निदान १०-१५ तरी गावठी कुत्री असतील सकाळी त्यांची समाधी लागली असते </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">आहाहा विलक्षण शांतता असते त्यांच्या चेहेऱ्यावर कसली चिंता नाही </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">काही कटकट नाही एकदम tension free असतात ते.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> एक आजोबा येतात इथे इथल्या खारुताई, मैनाताई साठी खाऊ </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">घेऊन प्रत्तेक झाडाच्या ढोलीत प्रत्येकासाठी खाऊ असतो.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">मला वाटतं हा माझा Morning Walk सुद्धा माझ्या साठीचा एक खाऊ आहे जो मला दिवसभर पुरतो आणि दुसऱ्या दिवशी मला </span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">पुन्हा स्वतः कडे बोलावतो आणि मी जाते पण इतकी मजा रोज कोण miss करणार? </span></div></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><br />
</div></div>Harshadahttp://www.blogger.com/profile/09967537670240053035noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2164570000244835774.post-61616129093654532542011-04-05T10:00:00.000-07:002011-04-07T01:12:33.652-07:00पहिली post<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"> <span style="font-size: large;"> आपला पहिलावहिला blog त्याची पहिलीवहिली post काय असावी ह्या बद्दल मला तरी वाटत कि प्रत्तेक blogger विचार करत असणार. तसाच तो मीही केला पार डोकं फिरे परेंत केला मग विचार केला कि हाच चांगला विषय होऊ शकतो...!!! </span><br />
<span style="font-size: large;"> काहीतरी लिहायला लावणारे प्रसंग आयुष्यात अनेक येतात, ते लेखन कधी उस्फूर्त तर कधी compulsary अश्या स्वरुपात असतं.</span><br />
<div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">शाळेत मराठी चे निबंध, काहींना कंटाळवाणे तर काहींसाठी तेवढाच प्रकार एक चांगला वाटणारा ( अर्थातच मी दुसऱ्या category मध्ये येते).</span><br />
<span style="font-size: large;">पण आपले हे लेखानाविष्कार फक्त शाळेतल्या </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">कुलकर्णी बाई किंवा मराठे सर म्हणा फार तर ,ह्यांच्या परेंतच </span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">जाणार ह्याची खात्री असायची .</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> आता मात्र surf करतकरत कोणीही तुमचा "लेखानाविष्कार" बघू शकतो. त्यावर comment पण करतात म्हणे लोक (ह्यावर comment </span><br />
<span style="font-size: large;">द्यावी हि अपेक्षा आहे). मग अशी आपली पहिली post चांगली घासून </span><br />
<span style="font-size: large;">पुसून लक्ख नको का करायला? </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> पहिल्या प्रथम लिहिणाऱ्या माणसाच्या डोक्यात हजारो विषय पिंगा घालत असतात. जसेकी, ते त्या दिवशी सुचलेल्या विषयावर लिहू का? परवा फारच भन्नाट कल्पना आली होती तीच लिहावी, </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">नाहीतर मग असंच करू का कि आत्ताच्या " Latest Events" बद्दल लिहायला सुरवात करावी एकन अनेक.... मला वाटत लोक आपल्या फार जवळच्या विषयाला प्रथम हात घालत असावेत आणि मग गाडी रुळावर येत असावी. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> पहिली post लिहितांना अजून काही भारी कल्पना माणसाच्या मनात येत असाव्यात जसेकी लोक माझा blog वाचतील त्यांना तो फार आवडेल (नाही आवडणार अशी कल्पना माझ्या मते फार कमी लोकाना शिवत असावी) </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> मग ते फारच मस्त comments देतील and so on..... </span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> हे सगळे विचार मनात असताना पहिली post publish होते आणि काहींच्या अपेक्षा पूर्ण होतात तर काहींच्या पूर्ण व्हायला थोडा </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">आवधी अजून लागणार असतो पण मग माणसाला त्या excitement ची " सवय" होते आणि विषय सुद्धा सुरळीत सुचायला लागतात </span></div></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">आणि तो एक नियमित blogger बनतो.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> तर वाचक मित्रहो मीपण कमी अधिक प्रमाणात असाच विचार केला आणि माझी पहिली post लिहिली आता पुढील गोष्टी तुमच्या हातात. एक नवीन blogger तुमच्या comments ची वाट बघते आहे..... </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><br />
</div></div><span style="font-size: large;"> </span><br />
<span style="font-size: large;"> </span></div>Harshadahttp://www.blogger.com/profile/09967537670240053035noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2164570000244835774.post-76243974847534616482011-04-05T00:50:00.000-07:002011-04-07T01:16:39.803-07:00श्री गणेशा<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: left;"> <span style="font-size: large;"> नमस्कार वाचक मित्रहो......</span></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: left;"><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> तसा मी माझ्या blog चा श्री गणेशा कालच करायला हवा होता पण जर्र्रा उशीर झाला आणि साडेतीन मुहूर्तावर माझा blog सुरु </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">झाला नाही, असो. </span></div></div></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> तर हा माझा blog म्हणजे ह्या महासागरात अजून एका थेंबाची वाढ, ह्या मध्ये शीर्षका प्रमाणे मी बरर्याच गोष्टी बद्दल "मला काय वाटतं" ते लिहीन. हे लिखाण कधी गंभीर, कधी विनोदी तर कधी मार्मिक असू शकतं. तर हि झाली blog ची रूपरेषा. मी ह्या blogging च्या विश्वात नवीन असल्या कारणाने लिखाणात जर काही चुका झाल्या तर त्या खुल्या दिलाने माफ कराव्यात हि विनंती.</span></div></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><br />
</div></div>Harshadahttp://www.blogger.com/profile/09967537670240053035noreply@blogger.com1